Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2013

Χαθήκαμε

Βρέθηκα έξω από ένα ΤΕΙ και σκεφτόμουν από πού θα μπουν τα ματ μέσα να τους διώξουν. Σκεφτόμουν και στο νοσοκομείο, την ίδια απορία, πως θα διώξουν ιατρονοσηλευτικό προσωπικό, συνοδούς και ασθενείς. Εμείς τι κάνουμε; Βλέπουμε τον κίνδυνο μπροστά μας αλλά δεν τον κοιτάμε. Ακούμε τον κίνδυνο αλλά κάνουμε τους κουφούς.. Γιατί; Μια απάντηση ίσως είναι δεν είναι τόσο κοντά μας. Αλλά δεν κοιτάζουμε, πόσο κοντά είναι. Φορέσαμε όλοι ένα ωραίο κουτί που μας προσφέρει ότι θέλουμε εμείς να βλέπουμε και να ακούμε και αφηνόμαστε εκεί. Ένα κουτί προσαρμοσμένο τόσο ωραία στα κεφάλια μας που αρνιόμαστε να το βγάλουμε. Ένας λόγος ίσως είναι τα δικά μας προσωπικά και επαγγελματικά προβλήματα. Τα προσωπικά είναι υποκειμενικά. Αλλά τα επαγγελματικά δεν είναι μόνο δικά μας. Την ίδια στιγμή δίπλα μας κάποιος, ο οποιοσδήποτε αντιμετωπίζει τα ίδια. Αλλά εμείς αρνιόμαστε να τα δούμε. Και εκεί μένουμε. Μπήκε Σεπτέμβρης και ήδη οι καθηγητές κάνουν απ το καλοκαίρι συνελεύσεις για τις απεργιακές τους κινητοποιήσεις. Θα μπορέσουν να αντέξουν; Πέρασε ένα καλοκαίρι που χτυπήθηκαν σημαντικοί κλάδοι, παιδεία και υγεία. Τα ζήσαμε όλοι χωρίς καμία εξαίρεση. Θα φωνάξουμε; Που έπρεπε να το κάνουμε ήδη. Πολλοί περιμένουν έναν «Ηγέτη», όπως μου έγραψαν σε μια διαδικτυακή συνομιλία έντονου ύφους, έναν «Ηγέτη» με το «η» κεφαλαίο, να μας οδηγήσει. Που; Στην στάνη του και όπως θα μιλάει να βελάζουμε; Στην σφαγή; Η βάση της κοινωνίας που είναι ο απλός πολίτης έπρεπε να έχει κρίση, αυτό το χρειάζεται βέβαια και το ανάλογο μυαλό, να κρίνει. Που είναι όλοι; Υπάρχει; Υπάρχετε; Υπάρχουμε; Και αν ναι που είμαστε;
Κουκουβάγια

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου