Ένα αληθοφανές ψέμα, μια ψεύτικη
πραγματικότητα ή ειρωνεία;
Ελλάδα. Η μόνη χώρα που είναι φιλόξενη,
φιλειρηνική και κυρίως δημοκρατική. Μία χώρα που προστατεύει τους πολίτες της,
ασφαλής από κάθε είδους κίνδυνο. Με σχολεία ανοιχτά, δωρεάν εκπαίδευση, ανοιχτά
νοσοκομεία, δωρεάν υγεία. Σέβεται τον πλούτο του πολιτισμού της και την ιστορία
της. Φιλόξενη για κάθε μετανάστη και κυρίως παρέχει τα πάντα μέχρι αυτός να
αποφασίσει να φύγει. Μία χώρα με ελεύθερο πνεύμα και πλούσια δημιουργικότητα.
Μία χώρα που δεν έχει στρατόπεδα συγκέντρωσης και αρνείται πεισματικά να
δημιουργήσει. Μια χώρα που ποτέ δεν έχει συμμετείχε σε πολέμους και ούτε ποτέ
έχει παραχωρήσει εδάφη για πόλεμο.
Θα μου πείτε τρελάθηκα. Όχι. Θέλησα να
ειρωνευτώ την όλη κατάσταση που ζούμε. Μου θύμισε διαφημίσεις τουριστικού
περιεχομένου που έλεγαν πόσο καθαρή χώρα είμαστεκαι πόσο λαμπερό ήλιο έχουμε,
άσχετα αν κάθε μέρα διαλύουμε το οικοσύστημα μας.
Θέλησα να ειρωνευτώ την κατάσταση που υπάρχει
γιατί αλλιώς ο πανικός είναι το λιγότερο που μπορεί να μας πιάσει και τότε δεν
θα λέμε 4000 αυτόχειρες σε μεμονωμένα περιστατικά, θα λέμε 104000 από ομαδικές
αυτοκτονίες.
Δυστυχώς, όσο και να αποφεύγουμε τα
γεγονότα, όσο και να κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας, η πραγματικότητα είναι
πεισματική. Μια πραγματικότητα που δεν μπορεί εύκολα να την αντιληφθεί κανείς
στο μέγεθος της.
Η κατάργηση επαγγελμάτων και ειδικοτήτων
από τα σχολεία και από την αγορά, οι φόροι, οι κατασχέσεις, οι πλειστηριασμοί,
οι μαζικές απολύσεις, η κατάργηση της δωρεάν δημόσιας υγείας και εκπαίδευσης,
είναι μόνο μερικά που βλέπουμε και αναφέρονται κάθε μέρα, πρωί – μεσημέρι – βράδυ.
Άλλα κι άλλα μέτρα για την εξυπηρέτηση του χρέους μιας χώρας που πουλήθηκε
χρόνια πριν με όρους πώλησης της γης και την πλήρη εκμετάλλευση αυτής από τις
χώρες που θα δώσουν τα λιγότερα χρήματα για να την αγοράσουν. Και το
πετυχαίνουν.
Κάθε μέρα με τους πιο ψυχαναγκαστικούς και
τους πιο απάνθρωπους τρόπους καταφέρνουν και την τιμή πώλησης την κατεβάζουν εκεί
που θέλουν. Υπάρχουμε σε μια «χώρα – κράτος» λοιπόν που έχει γίνει οικόπεδο
προς πώληση με κινητή και ακίνητη περιουσία στα χέρια της κάθε χώρας που έχει
οφέλη. Υπάρχουμε σαν ένα δεκανίκι των κατακτητικών χωρών και πιστεύουμε σε ένα
ψέμα τεράστιο, πως ζούμε ειρηνικά με τις γείτονες χώρες. Ειρηνικά πως;
Παραχωρώντας κάθε φορά εδάφη για στρατηγικούς σκοπούς;
Την Ελλάδα την φαντάζομαι σαν έναν άνθρωπο
που δεν θέλει να φαίνεται βρεγμένος και γι αυτό βουτάει στο νερό αλλά με τα
χέρια απ’ έξω για να φαίνεται στεγνός. Και αυτό είναι. Η Ελλάδα ποτέ δεν
συμμετέχει σε πολέμους αλλά δολοφονεί εξίσου στον ίδιο βαθμό με την «φίλη»
Αμερική την στιγμή που πάντα είναι δεκτική στο να παραχωρεί ότι χρειάζεται για
τις επιθέσεις της.
Αλλά εντάξει. Σαν χώρα πασχίζει να είναι καλή
με τους γείτονες. Κυρίως αυτό. Τους βοηθάει με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που
όμως δεν έχουμε! Κέντρα φιλοξενίας έχουμε! Αλλά τέλος πάντων... Τι είμαι εγώ
που είχα το θράσος να ειρωνευτώ; Δεν ξέρω! Άνθρωπος; Ρομπότ; Το μόνο σίγουρο
είναι ότι είμαι ένα ανθρωπόμορφο ρομπότ μιας και ζω υπό τις διαταγές κάποιων,
που τρέμω στην ιδέα να μη βγω σε αχρηστία και γι αυτό δεν μιλάω, δεν βλέπω, δεν
ακούω. Κάνω πάντα αυτό που μου έμαθαν να κάνω. Να ευχαριστώ το χρήμα που έχω
θεό.
Μα δεν είμαι μόνο εγώ. Είστε κι εσείς το
ίδιο. Δείτε τι κάνετε κάθε μέρα και δείτε τα αποτελέσματα σε γενικό και
προσωπικό επίπεδο. Είμαστε όλοι το ίδιο. Και είμαστε πολλοί.
Κρυφή μου ελπίδα να κοιτάξουμε κάποια
στιγμή όλοι γύρω μας, να δούμε κι άλλους, κι αυτοί ακόμα περισσότερους, πιο
μακριά, σε άλλες χώρες. Να βεβαιωθούμε εμείς οι ίδιοι ότι δεν είμαστε μόνοι μας
και ότι δεν ζούμε μόνο εμείς ότι ζούμε. Να μαζευτούμε να μιλήσουμε και να
ακούσουμε. Και στο τέλος να απαιτήσουμε όσα ίσως ποτέ δεν ζήσαμε πραγματικά απ’
αυτούς που μας θεωρούν πιόνια σε μια Μονόπολη δική τους. Με τους δικούς μας
όρους να παίξουμε ένα παιχνίδι που μόνο εμάς θα ευνοεί και όχι αυτούς. Κι ας
πατάμε άλλη γη. Χωρίς όνομα και σύνορα. Και μπορούμε. Αρκεί να ευθυγραμμίσουμε
το κεφάλι μας μπροστά και θα δούμε πολλά.
Κουκουβάγια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου