ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

  Αν δούμε λίγο τον ορισμό της καταστολής, καταστολή σημαίνει κατάπαυση, κατάπνιξη και αναχαίτιση. Αναχαίτιση όμως ποιανού από ποιόν, για ποιο λόγο και με ποιο σκοπό; Κατάπαυση και κατάπνιξη τίνος και γιατί; Πολλά ερωτήματα γεννιούνται με το άκουσμα αυτών των λέξεων. Και στην πράξη γεννιούνται ακόμα πιο πολλά.

  Ζούμε σε μια εποχή που τα πάντα καταστέλλονται, σκέψεις, ιδέες, λέξεις, λόγια, φωνές, κοινωνικές πράξεις, κοινωνικοί αγώνες, κοινωνικά κινήματα, δικαιώματα, τα πάντα. Σχεδόν! Καταστέλλονται μόνο όσα είναι ενάντια στην πολιτική της υπάρχουσας κατάστασης.

  Ξεκινάει μια ιδέα να αναπλάθεται μετά από σκέψη ενός ανθρώπου ή μιας ομάδας και γίνεται λέξεις, σκόρπιες συνήθως μέσα από μια συζήτηση, αυτές γίνονται λόγια που επιμένουν σαν ψίθυροι στα στόματα μερικών, αυτά γίνονται φωνές που απλώνονται σαν δίχτυ πάνω από πολλούς, οι οποίοι τις κάνουν πράξη στην κοινωνία, γίνονται συνθήματα στους κοινωνικούς αγώνες, γίνονται κινήματα και αναπαράγουν τις σκέψεις και τα έργα της ίδιας της αρχικής ιδέας και τέλος απαιτείται σαν δικαίωμα, το οποίο θα κατοχυρωθεί στο υπάρχων σύνταγμα. Αν κατοχυρωθεί.

  Βέβαια για να γίνουν οι σκόρπιες λέξεις, ιδέα, πράξη και δικαίωμα θα πρέπει να υπάρχει και το ανάλογο ερέθισμα στο πλήθος που χρειάζεται. Ναι σε άλλες εποχές. Όχι στην σημερινή εποχή που ο καθένας έχει χάσει πάσα πίστη στον διπλανό του, που ζει σε έναν δικό του κόσμο όμορφο και μυθικά πλασμένο, που είναι αδιάφορος ακόμα και στους δικούς του ανθρώπους όχι μόνο για ένα σύνολο αγνώστων που καταντούν γραφικοί μέσα από τις προσπάθειες τους, που αρνείται να βγει ως την αυλή του, που μόνη διασκέδαση είναι τηλεόραση και ο τύπος. Σε άλλες εποχές οι νέοι θα τρέχανε στους δρόμους και θα έπαιζαν πετροπόλεμο με την αστυνομία και ευχαρίστως να έμπαιναν φυλακή ή να έδιναν την ζωή τους γι αυτές τις σκόρπιες λέξεις, γι αυτή την ιδέα. Σήμερα; Σήμερα η επανάσταση ξεκινάει από το facebook και καταλήγει στο twitter, στην ασφάλεια του καναπέ και του σπιτιού για την πλειοψηφία των νέων.

Δεν φταίνε όμως ούτε οι νέοι ούτε οι παλιότεροι γι αυτό που ζούμε σήμερα. Φταίει η πολιτική που δημιουργήθηκε πριν χρόνια. Μια πολιτική που ήταν ιδανική ακόμα και για τον πιο απαιτητικό. Μια ψεύτικη πολιτική που υποσχόταν ότι ο κόσμος θα αλλάξει πάνω στα πλαίσια της ζωής του καθένα. Μια πολιτική απρόσωπη που όμως με τα διάφορα τεχνάσματα της κατάφερνε πάντα και έκανε τον κόσμο να παρακαλεί για δήθεν καλύτερο μέλλον. Και ναι, με τα ψέματα που υποσχόταν ακόμα και ο πιο απαιτητικός, ακόμα και ο πιο φανατικός εχθρός της έγινε υποστηρικτής της, ο κόσμος ξεκίνησε και άλλαζε, θεωρούσε ότι μπορούσε μόνος του να αλλάξει τα πάντα, μόνο με μια κίνηση του χεριού του, οι ομάδες και τα κινήματα παύουν να υπάρχουν, ο καθένας νομίζει πλέον ότι κρατά στα χέρια του τον κόσμο.

  Και ορίστε. Σήμερα το διαίρει και βασίλευε είναι το μόνο κυρίαρχο στον κόσμο. Με την πολιτική του τότε, σήμερα δεν υπάρχει αφορμή για την μαζικοποίηση του κόσμου (ακόμα υπάρχουν κόμματα που αναλαμβάνουν την ευθύνη μιας καταστολής), ο φόβος και η τρομοκρατία είναι το τέλειο μέσο για να πάψει ο κόσμος να βγαίνει έξω από το σπίτι του, ακόμα και ο τρόπος ζωής είναι έτσι φτιαγμένος που «απαγορεύει» το παραμικρό, όλοι ρομπότ κουρδισμένα μόνο για να μην υφίσταται η παραμικρή σκέψη.

   Η καταστολή λοιπόν θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν ένα ζευγάρι χειροπέδες που εμείς όλοι μας δεχτήκαμε να βάλουμε κάποια στιγμή στην ζωή μας. Ένα ζευγάρι χειροπέδες που είναι έτσι ωραία φτιαγμένες που δεν θέλουμε να τις βγάλουμε. Οι κρίκοι είναι η κατάπαυση και η κατάπνιξη και η αναχαίτιση η αλυσίδα στο ενδιάμεσο των κρίκων. Τόσο όμορφα φτιαγμένες που μέσα στην ψευδαίσθηση της ελευθερίας και της δημοκρατίας τις βλέπουμε όπως θέλουμε.

κουκουβάγια