H «ελπίδα» τριγυρνά κουρελιασμένη στα σκουπίδια, γυρεύοντας ένα ξεροκόμματο.

Η Ελλάδα της ανεργίας και των αυτοκτονιών , γιόρτασε και εφέτος την Ανάσταση. Αλλά πια, δεν προσδοκά τίποτα. Άλλωστε, το μέλλον της έχει βγει σε πλειστηριασμό. Τα νιάτα των ανθρώπων της έγιναν μιας πεντάρας. Δεν αξίζουν περισσότερο από 14 ευρώ μεροκάματο.
Και η αξιοπρέπεια πωλείται σε τιμή ευκαιρίας. Οι πραματευτάδες διαλαλούν το εμπόρευμα τους στα σαλόνια των αγοραστών και στις αίθουσες συσκέψεων.
Ξεπουλούν όνειρα, ελπίδες, το μέλλον μας… το αίμα των παλιότερων, την αγωνία των νεότερων. Αντί «τριάκοντα αργυρίων», τόσο κοστίζουν άλλωστε , στήνουν συσσίτια για τους άστεγους. Οι γωνιές στα σκαλοπάτια των πιστωτικών ιδρυμάτων, και τα παγκάκια στις πλατείες των πολύβουων πόλεων, είναι η δική τους προσφορά.
Το κουράγιο περίσσεψε πια… Οι δρόμοι δεν φωτίζονται, για να κρύψουν την «ελπίδα» που κουρελιασμένη τριγυρνά στα σκουπίδια, γυρεύοντας ένα ξεροκόμματο.
Στο διπλανό σπίτι δεν έφθασε φέτος το Φως της Ανάστασης. Ούτε καν «Ανάσταση». Τα σκοτεινιασμένα , άδεια βλέμματα των άνεργων, δεν φωτίστηκαν από κανένα Ιερό Φως. Σαν να κουράστηκαν να περιμένουν , ότι δεν θα έρθει… Μα τι να έρθει αλήθεια σε ένα σκοτεινό σπίτι;
Η λαμπάδα φέτος, δεν άναψε. Μόνο το κερί έριξε το χλωμό του φως, γύρω –γύρω…
Το μαύρο πέπλο της νύχτας , πιο βαρύ όμως, το σκέπασε, το έπνιξε…
Μέχρι πότε όμως; Μέχρι πότε το σκοτάδι θα νικά το φως; Μέχρι πότε ο θάνατος θα νικά την Ανάσταση;
Μέχρι πότε;

Ramon