Χρέος έχει η κωμωδία

Επίδαυρος, Aριστοφανης, ΕΡΤ υπό μαυρίλα απόλυτη και πριν ενάμιση χρόνο κάτι φοιτητές μου στείλανε αυτή την παράφραση του «Άδωνί» μου… Γέλασα πολύ και τα παιδιά «η σπείρα», μου είπανε να το βάλουμε στο «Δε μασάμε». Έτρεξε παιζόμενο ενάμιση χρόνο, μεταδόθηκε από το Δεύτερο πρόγραμμα τα περασμένα Χριστούγεννα, βγήκε στην τηλεόραση τον Φλεβάρη, ουδείς ενοχλήθηκε.

Ξέρετε, πήρε μια μεγέθυνση στην απολυμένη ΕΡΤ. Παρακάλεσα, η αλήθεια είναι, να μην περάσει στον αέρα, να το παίξουμε μόνο στην αυλή… Μαζί με ένα πολύ πιο επικίνδυνο νούμερο... Το web της ΕΡΤ, τεσπά, ο άνθρωπος που το διαχειρίζεται, το 'βγαλε στο διαδίκτυο κι έκανε 7.000 κατεβάσματα σε ένα βράδυ. Άλλωστε, δεν αφήναμε κανέναν όρθιο, όχι μόνο τον κύριο αυτόν… και την κυρία του... όλοι ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ, που λέει ο λόγος… τηγανίστηκαν «ένα λεπτό αριστερά, βουλιάζω στα βαθιά νερά και να με σώσεις τα αποκλείω». Ο κόσμος γέλαγε στις παραστάσεις, το γέλιο είναι ίαμα. Άλλωστε, η σάτιρα είναι δικαίωμα… Ο Αριστοφάνης παρ' ολίγο να πάει στη φυλάκα, ΣΤΟ ΤΣΑΚ ΓΛΙΤΩΣΕ… μετά το Ιππής, και απαγορεύτηκε δια νόμου «το ονομαστί κωμωδείν» ο ποιητής μετά άρχισε τις παραβολές... «Χρέος έχει η κωμωδία να τα δίνει όλα στεγνά». Ας ΕΙΝΑΙ.

Όταν ξεβολεύεσαι κάνεις θαύματα…
Αυτό που γεννιέται από την αντίθεση είναι τελικά το πιο δυνατό.

Έχω φωτογραφηθεί κατά καιρούς με πολύ κόσμο γνωστό και άγνωστο, με την Αλέκα, με τον Τσίπρα, με τον Ανδρέα Παπανδρέου, με τους Καραμανλήδες... και όποτε μου ζητάνε άνθρωποι.

Το άρθρο του Πετρουλάκη και η φεμινιστική ένσταση της Βένας για το χτύπημα μιας κυρίας, δηλαδή τα καλοπροαίρετα ΑΠ' ΤΗ ΜΙΑ σε συνδυασμό με το άπλετο «κατιναριό» του ελεύθερου διαδικτύου, με τσιτώσανε πολύ, αισθάνθηκα πολύ άσχημα, και είναι, το ξαναλέω, παράξενο που επί ενάμιση χρόνο που παιζότανε το νούμερο, και είχε ξαναμεταδοθεί από την τηλεόραση αλλά μέσα σ ένα πλήρες πρόγραμμα, κανείς δεν το είχε επισημάνει... Η έκθεσή του στο προαύλιο και η μετάδοσή του την ώρα της αιχμής, δημιούργησε, όλη αυτή τη λαίλαπα… Με τον κύριο Γεωργιάδη να βγει κι αυτός ετεροχρονισμένα θιγμένος(;).

Πολλοί πολιτικοί πέρασαν απ' τα προγράμματά μας, που τους σούρναμε τα εξ αμάξης. Αξίζει να σημειώσω ότι ο συμπαθέστατος κύριος Καμίνης πέρσι το καλοκαίρι που μας επισκέφθηκε, στη φράση «εδώ Καμίνης, εδώ Καμίνης, του δημαρχείου τα κλειδιά τι του τα δίνεις;», σηκώθηκε όρθιος και χειροκρόταγε… Αυτό κάνει ο σοβαρός πολιτικός μπροστά στη σάτιρα.

Τώρα πια είν' αργά. Το νούμερο ΑΠΟΧΩΡΙΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΩΜΑ και εκτινάχτηκε μεμονωμένα κι άχαρα στην αδηφαγία του διαδικτύου… Φεμινίστριες, ηρεμήστε. Τις γυναίκες τις αγαπώ, όπως και τα τραγούδια και τη σάτιρα… Λυπούμαι, όσοι δεν με έχουν παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια κι από τον πρώτο «Άδωνι» ως τον έσχατο, έχουν έλλειψη πληροφορίας περί της πάρτης μου και το μόνο που έχουν να μου καταγγείλουν είναι ότι «είμαι χοντρός»... Όσοι ακόμα ενοχλούνται από τη λέξη «χούντα», λες και δεν το λέει ο κόσμος στα σπίτια, και ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΔΑΣΟΣ… Ελάτε, ας συνεννοηθούμε κάποια στιγμή, γιατί αυτή η μετατόπιση θέματος την ώρα που ξεπουλιέται το μαγαζί κι εμείς συζητάμε για ένα εσώρουχο -σόρι, κιόλας- είναι ΥΠΟΠΤΗ.

Παρακαλώ πολύ ο κύριος Γεωργιάδης ΝΑ ΜΗΝ ΨΕΥΔΕΤΑΙ ότι λύσσαξα να φωτογραφηθώ… Φέρθηκα ευγενικά σ' ένα πάρτι που δεν ήταν το δικό μου.

Θα επαναλάβω κάτι: «την ώρα που κάποιος κατεβάζει τις ασφάλειες, κάτι θέλει να κρύψει».

Η πολιτική μας παράβαση στην ΕΡΤ (δεν είπα παρά μόνο ένα δικό μου τραγούδι κι αυτήν τη διασκευή), μου το εμήνυσαν ένθερμα οι καταργημένοι, ήταν σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, κι άρχισε απ' την άλλη μέρα, από την «τριπτωματική», η διαχείριση μιας ήττας, της ήττας μιας αποτυχημένης κυβέρνησης.

Είναι σαφές ότι μπορεί κι εμείς να ξαναηττηθούμε, αλλά τουλάχιστον ας έχουμε κάνει τα πάντα πριν μπουν με τα καλάζνικοφ στα σπίτια μας, οι διαχειριστές της μπίζνας του μεγάλου χρέους, λαέ μου.

Τέλος. Τα υπόλοιπα στην Επίδαυρο, 5 και 6 Ιουλίου, αν δεν έχει προηγηθεί καμιά επείγουσα νομοθετική πράξη που να απαγορεύει το ονομαστί κωμωδείν, (όχι δεν παίζουμε αυτό το «απ οτ μπορεί» στον Αριστοφάνη μας). Όσο για τις σπόντες, γιατί αφού έχουμε χούντα συμμετέχουμε σ' αυτό το «χουντικό φεστιβάλ», κάτω τα χέρια από τον ΛΟΥΚΟ, ΚΑΤ' ΑΡΧΗΝ. Μας ΒΓΗΚΕ Η ΨΥΧΗ ΝΑ ΤΟΝ ΦΕΡΟΥΜΕ... Αυτός μας επέλεξε… Και καλού-κακού, (ΓΕΛΙΑ!) με ειδική άδεια, κατέβηκα με ομάδα ΕΘΕΛΟΝΤΩΝ συντρόφων του ευρέως αριστερού φάσματος, όπου με την αμέριστη συμπαράσταση των αρχαιολόγων, και φίλων της Παλαιάς Επιδαύρου, προβήκαμε σε οριστική αποχουντοποίηση-απεντόμωση του ιερού μνημείου ψάλλοντες αρχαιορόκ παιάνας. Ολα οκ. Μύγες, σκορπιοί, οχέντρες, ακρίδες και άλλα κοπροχαρή έντομα έχουν απομακρυνθεί. Μπορούμε να ανοίξουμε τη Μικρή Επίδαυρο, σε κλίμα διονυσιακής δημοκρατίας.

Σας φιλώ με άπλετη αγάπη, διαφωνούντας και συμφωνούντας. Το μαύρο, μια φορά, δεν θα περάσει.

*Ο Σταμάτης Κραουνάκης είναι μουσικοσυνθέτης, στιχουργός, ερμηνευτής, παραγωγός και συγγραφέας

Ρ