Και τώρα τι θα κάνουμε με την ΕΡΤ;

Για να συνεχίσει και να ενταθεί η παρουσία του κόσμου στην ΕΡΤ πρέπει να προσδοθεί σε αυτήν ένα ακόμη νόημα, πέρα από τον αλληλέγγυο αγώνα και τη μουσική απόλαυση  Του Σταύρου Παναγιωτίδη  Στο κινηματικό γεγονός «ΕΡΤ» είχαμε από την πρώτη στιγμή μία σειρά από χαρακτηριστικά που έλειπαν από άλλους αντίστοιχους αγώνες. Πρώτο, ένα εξαιρετικό αντανακλαστικό του κινηματικά δραστήριου κόσμου αλλά και των κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς που έσπευσαν αμέσως στο χώρο του Ραδιομεγάρου για να υποστηρίζουν τον αγώνα, γυμνασμένοι από τις κινηματικές διαδικασίες των προηγούμενων χρόνων. Δεύτερον, υπήρχε ένας αυτόματος συντονισμός με άλλους εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους, αφού εκπρόσωποι εργατικών σωματείων και συνδικάτων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, ομοσπονδίες, φοιτητικοί σύλλογοι, δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης και άλλοι φορείς όχι απλώς εξέφρασαν την συμπαράστασή τους αλλά βρέθηκαν και στο χώρο της ΕΡΤ για να ενισχύσουν τον αγώνα των εργαζομένων, δείχνοντας όμως πως τον αντιλαμβάνονται και ως έναν δικό τους αγώνα, για τα δικά τους συλλογικά συμφέροντα. Τρίτο, αυτά τα δύο στοιχεία επέτρεψαν μία ακόμη μεγαλύτερη πολιτικοποίηση της μάχης και την αποφυγή αντιπολιτικών χαρακτηριστικών που είχαμε αντιμετωπίσει πολύ έντονα στους Αγανακτισμένους του 2011, ειδικά στην αρχή του κινήματος, αφού μεταξύ των συμμετεχόντων στο κίνημα της ΕΡΤ η λογική της πλήρους και συλλήβδην απαξίωσης κάθε οργανωμένης μορφής έκφρασης (κόμματα, συνδικάτα κλπ) λείπει σχεδόν εξ ολοκλήρου. Έτσι, αυτή η κινητοποίηση έχει από την αρχή της έναν ξεκάθαρα αντικυβερνητικό και αντιμνημονιακό χαρακτήρα και όχι αντιπολιτικό και μηδενιστικό. Τέταρτο, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ συνειδητοποίησαν πως πρέπει μέσω αυτής της κινητοποίησης να δείξουν το τι μπορεί να προσφέρει πολιτικά και πολιτιστικά μια δημόσια ραδιοτηλεόραση και να ξεφύγουν από το αμιγώς συντεχνιακό της υπόθεσης. Οι πολιτικές συζητήσεις, όπου οι λιγότερο δεσμευμένοι πια δημοσιογράφοι προσέφεραν μια πολύ πιο καθαρή ροή πληροφόρησης, οι εξαιρετικές συναυλίες καθώς και οι εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν προσέφεραν στους αλληλέγγυους μερικά πεδία που έκαναν τον ίδιο τους τον αγώνα περισσότερο συνειδητό (αφού καταλάβαιναν ακόμη περισσότερο την ισχύ και την αξία της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης) αλλά και περισσότερο απολαυστικό. Όλα τα παραπάνω όμως έχουν μια δυναμική η οποία δεν μπορεί να τρέχει χωρίς να εξαντλείται. Και η ώρα που θα εξαντληθεί αν δεν ανανεωθεί δεν είναι και τόσο μακρυά. Για να συνεχίσει και να ενταθεί η παρουσία του κόσμου στην ΕΡΤ πρέπει να προσδοθεί σε αυτήν ένα ακόμη νόημα, πέρα από τον αλληλέγγυο αγώνα και τη μουσική απόλαυση. Πρέπει να γίνεται στην ΕΡΤ κάτι που να αφορά άμεσα την καθημερινότητά του και να μπορεί να συνδυαστεί με αυτή. Με την καθημερινότητα της κρίσης.  Να ένα παράδειγμα μια τέτοιας λογικής: Ποιοι μπορούν να έρχονται πιο εύκολα στην ΕΡΤ; Οι έχοντες ελεύθερο χρόνο. Δηλαδή, φοιτητές, άνεργοι, συνταξιούχοι. Τι χρειάζονται επί της αρχής; Οι φοιτητές ένα αναγνωστήριο, γιατί διανύουν εξεταστική περίοδο: διαμορφώνεις αναλόγως ένα χώρο του μεγάρου. Οι συνταξιούχοι κάποιον να κρατάει τα παιδιά των παιδιών τους που δουλεύουν: διαμορφώνεις έναν παιδότοπο στην αυλή και οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ απευθύνουν ένα κάλεσμα σε αδιόριστους νηπιαγωγούς για να βοηθήσουν. Τι τους δίνεις σε αντάλλαγμα; Συσσίτια και συλλογικές κουζίνες! Επίσης, σε συνεννόηση με τα κοινωνικά ιατρεία και με φορείς όπως οι Γιατρού του Κόσμου στήνεις έναν χώρο για δωρεάν εξετάσεις. Γενικώς, κάνεις το χώρο της ΕΡΤ πεδίο κοινωνικής προσφοράς και ανταλλαγής, χώρος συνάντησης και αλληλοβοήθειας της πάσχουσας κοινωνίας. Πεδίο καθημερινού και πολύπλευρου αγώνα.  Επίσης, οι εργαζόμενοι μπορούν να καλέσουν φοιτητές ΜΜΕ και Δημόσιας Διοίκησης και σπουδαστές ΙΕΚ σχετικών τεχνικών αντικειμένων και τους κάνουν ξεναγήσεις στο χώρο και παρουσίαση του πως λειτουργεί ένας σταθμός, πως διαρθρώνεται διοικητικά, πως βγαίνει το πρόγραμμα. Επίσης, για να σπάσει η απόσταση μεταξύ εργαζομένων και αλληλέγγυων πρέπει να γίνουν κάποιες κοινές συνελεύσεις, με δεδομένο πάντα πως τις τελικές αποφάσεις για την εξέλιξη της κινητοποίησης θα παίρνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Πρέπει να συζητηθούν κάποιες εναλλακτικές επιλογές για το πρόγραμμα του σταθμού, να γίνει πραγματικά δημόσια η ΕΡΤ, στο πρότυπο του εναλλακτικού προγράμματος που εξέπεμψε η ΕΤ3, όπου η δημόσια τηλεόραση προέβαλε για πρώτη φορά τόσο εμφατικά λαϊκά εγχειρήματα, όπως ο εργατικός έλεγχος του εργοστασίου της ΒΙΟΜΕΤ και το κίνημα ενάντια στην εξόρυξη στους Σκουριές. Να δώσει η ΕΡΤ βήμα στα Δίκτυα Αλληλεγγύης, να στήσει μια συζήτηση για τα πανεπιστήμια με πανεπιστημιακούς και φοιτητές, να δώσει χώρο και ανάσες δημοκρατίας στον κόσμο.  Τέλος, η ΕΡΤ πρέπει να συνενώσει με τρόπο εμβληματικό τους δοκιμαζόμενους ανθρώπους. Ήδη, οι συστημικοί μεγαλοδημοσιογράφοι θέλοντας να διχάσουν ξανά τον κόσμο έχουν αρχίσει, δήθεν ψυχοπονιάρικα, να λένε πως όλοι τρέξαμε στην ΕΡΤ (εννοώντας “που οι υπάλληλοί της είναι προνομιούχοι, δημόσιοι υπάλληλοι κλπ”) αλλά κανείς δεν ασχολείται αναλόγως με τους απολυμένους του ιδιωτικού τομέα. Να βγει λοιπόν μπροστά η ΕΡΤ και υπό την αιγίδα της να διοργανώσει μία μεγάλη συναυλία στο κέντρο της Αθήνας με κεντρικό θέμα την αλληλεγγύη στους απολυμένους και τους άνεργους, ένα κεντρικό πολιτικό και πολιτιστικό γεγονός όπου να κληθούν να συμμετάσχουν και να μιλήσουν εκπρόσωποι όλων των μαζικά απολυμένων (Κατσέλης, Χαλυβουργία, Εθν), οι επιστρατευμένοι κλάδοι (μετρό, καθηγητές, ναυτεργάτες), συλλογικοτήτες ανέργων και επισφαλώς εργαζομένων και σωματείων και να βάλει σε πρώτη γραμμή το ζήτημα της ανεργίας και της αδυναμίας των ανθρώπων να σχεδιάσουν στοιχειωδώς τη ζωή τους αλλά και η ύπαρξη μιας άλλης προοπτικής.  Η ΕΡΤ είναι μετά από καιρό ένα πολύ καλό υπόδειγμα αγώνα με προοπτικές νίκης. Όμως, ό,τι δεν εξελίσσεται στο τέλος χάνεται. Αυτός είναι ο κανόνας της ιστορίας. Και η ιστορία των ημερών μας είναι πολύ μεγάλη για να την αφήσουμε να χαθεί. red notebook