Γιατί Αριστερά……… Και ποια αριστερά……….

Να ξεκαθαρίσω κάτι θέλω απλά με αυτό μου το άρθρο. Eπειδή τώρα τελευταία πολλά ακούω για την αριστερά ακόμη (και κυρίως) από ανθρώπους που δεν ανήκουν σε αυτή ή που νομίζουν ότι ανήκουν.

Πρώτον: Ας σταματήσουν επιτέλους οι φωνές περί ένωσης της αριστεράς. Μια αριστερά που ψηφίζει μνημόνια, μια αριστερά που θέλει να διαχειριστεί ανθρώπινα τον καπιταλισμό και μια αριστερά που θέλει να ανατρέψει τον καπιταλισμό (είτε σήμερα χωρίς σχέδιο είτε στη Δευτέρα παρουσία αλλά οργανωμένα) δεν μπορούν να ενωθούν και δεν θα είχε και νόημα. Το θέμα είναι να βρεθεί εκείνο το σύνθημα που θα ενώσει το λαό. Τα κόμματα και οι οργανώσεις είναι απλά οχήματα. Εμείς απλά πρέπει ή να διαλέξουμε ποιο θα μας πάει στον προορισμό μας ή φτιάχνουμε και άλλα δρομολόγια αν θέλουμε και πείθουμε και άλλους να μπουν μέσα στο δικό μας λεωφορείο, στο δικό μας προορισμό, στο δικό μας δρομολόγιο. Γιατί στόχος της αριστεράς δεν είναι απλά να κερδίσει τις εκλογές, αλλά να αλλάξει τον κόσμο και για αυτό πρέπει να έχει καλό δρομολόγιο πρωτίστως παρά ένα μεγάλο όχημα που δεν έχει ξεκαθαρίσει τον προορισμό του.

Δεύτερον: Ας σταματήσουν επιτέλους εκείνοι που προσπαθούν να περάσουν σαν κάτι επαναστατικό τον κεϋνσιανισμό. Η καλή διαχείριση ενός σάπιου συστήματος οδηγεί πάντα στη σαπίλα. Μπορεί να λύθηκε το πρόβλημα των ΗΠΑ τη δεκαετία του 30-40 με τον κεϋνσιανισμό,,,, αλλά παραβλέπουμε ότι χρειάστηκε και ένας παγκόσμιος πόλεμος για να επιτευχθεί η μεγάλη αντιστροφή του κλίματος (γιατί ως γνωστόν η μεγάλη καταστροφή είναι μια μεγάλη ευκαιρία για ανάπτυξη). Εξάλλου τον Κεϋνσιανισμό τον ζήσαμε κουτσά στραβά και εδώ στην Ελλάδα τη δεκαετία του 80. Όλα αυτά τα μοντέλα είναι απλά συνταγές εποχιακές ανάλογα με την φάση του καπιταλισμού. Τώρα που περνάμε μεγάλη κρίση και ύφεση παγκόσμια,,, τώρα που αυγατίζουν οι δισεκατομμυριούχοι του πλανήτη από τη μια και οι πεινασμένοι από την άλλη, τώρα που η παγκόσμια οικονομία είναι τόσο συνδεδεμένη όσο ποτέ,,, δεν είναι καιρός για βελτιώσεις όχι γιατί δεν θα ήταν καλό,,,, αλλά γιατί δεν είναι μέσα στις επιλογές των μεγάλων οικονομικών think tank. Δεν είναι όχι γιατί σε αυτές τις μαζώξεις καλούν ηλίθιους,,,, αλλά γιατί μια τέτοια προοπτική δεν θα τους ξελάσπωνε όπως παλιότερα. Ο καπιταλισμός σκέφτεται πάντα βραχυπρόθεσμα, όχι γιατί είναι κοντόφθαλμος και απάνθρωπος, αλλά απλά γιατί μόνο έτσι μπορεί να επιβιώσει, δηλαδή να συνεχίζει να παράγει ποσοστό κέρδους.

Τρίτον: Ας σταματήσουν όλοι αυτοί που λένε ότι καλά τα λέει η αριστερά, αλλά δεν παίρνει υπόψη την απληστία του ανθρώπου. Δεν είναι λένε ο κόσμος αγγελικά πλασμένος. Έχουν δίκιο εν μέρει, με την έννοια ότι όταν μεγαλώνεις σε μια ζούγκλα, τους κανόνες της ζούγκλας θα μάθεις. Μα όταν βγεις από τη ζούγκλα η επιβίωση σε μαθαίνει άλλους κανόνες. Ο καπιταλισμός στηρίζεται στον ανταγωνισμό ελεύθερο και μη. Έτσι ο ανταγωνισμός πέρασε σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας. Ανταγωνισμός για το τελευταίο κρεβάτι της εντατικής, ανταγωνισμός στο σχολείο, ανταγωνισμός στα σπορ. Επίσης στον καπιταλισμό «μετράει πάντα ο πρώτος» και «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και «άμα δεν το κάνεις εσύ θα το κάνει ο άλλος». Έτσι βλέπουμε τα φακελάκια στην υγεία, τα ιδιαίτερα στην παιδεία, τα αναβολικά στον αθλητισμό να είναι μέρος της καθημερινότητάς μας και να μην μας ενοχλούν και τόσο πολύ.

Τέταρτον: Ας σταματήσουν επιτέλους να βλέπουν κάποιοι την αριστερά σαν ένα κέντρο μάζωξης ηθικών ανθρώπων που ναι μεν τα λένε καλά, αλλά στην πράξη δεν μπορούν να κάνουν τίποτα γιατί η ηθική δεν τρώγεται. Δεν γίναμε αριστεροί όσοι γίναμε απλά λόγω ηθικής. Δεν θέλουμε ισότητα επειδή είμαστε «ανθρωπιστές», αλλά επειδή είμαστε με τους από κάτω, είμαστε οι αποκάτω. Δεν θέλουμε να πάρουμε τη θέση των από πάνω γιατί οι θέσεις των από πάνω είναι πάντα λίγες και εμείς πάρα πολλοί και άρα πάλι μεγάλες οι πιθανότητες να βρεθούμε από κάτω πάλι. Δεν θέλουμε να εξανθρωπίσουμε τον καπιταλισμό γιατί εξανθρωπισμένος ανταγωνισμός δεν υπάρχει. Με λίγα λόγια δεν γίναμε αριστεροί λόγω μιας κάποιας Χριστιανικής ηθικής, αλλά γιατί η αριστερά προωθεί το προσωπικό μας συμφέρον. Είναι συμφέρον η ισότητα για όποιον είναι από κάτω εκ γενετής (βλέπε φτωχός,,,, και ειδικά φτωχός σε έναν πλούσιο κόσμο).

Στη Γαλλική επανάσταση οι Γάλλοι αστοί δεν προσπάθησαν να διώξουν τον κακό Λουδοβίκο   και να βάλουν στη θέση του έναν βασιλιά καλό και ηθικό. Ήξεραν καλά ότι δεν έχει να κάνει ο άνθρωπος αλλά ο θεσμός. Ο θεσμός της βασιλείας και η αποδοχή του ενός ανώτερου και θεόσταλτου άρχοντα ήταν που γεννούσε την αδικία, την πείνα, τα βασανιστήρια, τη δουλεία κλπ. Έτσι κατάργησαν τη βασιλεία και δεν τη διόρθωσαν. Έφτιαξαν την αστική δημοκρατία όπως την ξέρουμε σήμερα και μίλησαν για ισότητα όπως μιλάμε και εμείς σήμερα. Μόνο που η αστική δημοκρατία και ο καπιταλισμός που είναι αλληλένδετα μεταξύ τους δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση να πετύχουν την πραγματική ισότητα,,,, εκτός αν κάποιος νιώθει ίσος με τον  γιο του Μαρινάκη, τον γιο του Κόκαλη και τον γιο του αλαφούζου επειδή η ψήφος του κάθε ενός έχει την ίδια βαρύτητα.

Σήμερα λοιπόν που ο καπιταλισμός σαπίζει μόνο μια αριστερά μπορεί να λέγεται αριστερά. Εκείνη η αριστερά που θέλει να αλλάξει τους θεσμούς. Εκείνη η αριστερά που επιτέλους θα θέτει το αίτημα της πραγματικής ισότητας. Εκείνη η αριστερά που θα γλιτώσει τη δημοκρατία μας από τον όρο «αστική» και θα διορθώσει το μεγάλο λογικό άλμα των επαναστατών του 1789 που ήταν απόλυτα δικαιολογημένο για εκείνη την εποχή. Εκείνη η αριστερά που θα καταφέρει να ενώσει το λαό σε αιτήματα πραγματικά επαναστατικά, σε αιτήματα ανατρεπτικά και θα τα κερδίσει.

Πάντα τα τέλματα ξεπερνιούνται με δύο τρόπους. Είτε με λαμπρές σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας που πάνε τη ζωή μπροστά και βελτιώνουν τη δημοκρατία και τη ζωή μας, είτε το ακριβώς αντίθετο (χούντες-πόλεμοι-καταναγκασμός). Αυτή τη στιγμή ζούμε στο μεταίχμιο και είναι χρέος μας να κάνουμε ότι μπορούμε προς τη πλευρά της δημοκρατίας. Όχι για λόγους ηθικής, αλλά γιατί και η δημοκρατία και ο φασισμός έχουν κάποιες επιδράσεις στην καθημερινότητά μας (ελευθερία γνώμης, έκφρασης και κυρίως ψωμί και επιβίωση). Δεν είναι τυχαίο που όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα αναπτύχθηκαν κάτω από συνθήκες πείνας και εξαθλίωσης.

Είναι αναγκαστικός ο καταναγκασμός σε πεινασμένους ανθρώπους αν δεν θέλεις να μοιραστείς το φαί. Είναι αναγκαστικός ο εκφασισμός της κοινωνίας αν δεν θέλεις να μοιραστείς την εξουσία. Είναι λοιπόν αναγκαστική και η δημοκρατία αν θέλεις χορτάτους ανθρώπους. Είναι αναγκαστική η ισότητα αν δεν θες να σε εξουσιάζουν οι λίγοι χορτάτοι. Δεν είναι θέμα απλά ηθικής, αλλά πρωτίστως θέμα επιβίωσης.  Άλλοι τη μη αστική δημοκρατία την λένε κομμουνισμό, άλλοι τη λένε άμεση δημοκρατία. Δεν θα τα χαλάσουμε στον ορισμό. Δημοκρατία και ισότητα πραγματική να είναι και ας τη λέμε όπως θέλουμε.

Παράωρος

ΥΓ: Απλά ήθελα να απαντήσω στην κλασική γκρίνια φίλων, γνωστών και άγνωστων, αριστερών και μη για τα θέματα της αριστεράς. Δεν ήθελα να αναλύσω τα της αριστεράς περισσότερο εξού και το άρθρο αυτό έχει κενά, αλλά και λογικά άλματα σε συμπεράσματα χωρίς την κατάλληλη επιχειρηματολογία. Άλλη φορά….