Συνέντευξη με το Δημήτρη Παπαχρήστο -Τη φωνή των “ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών”

 στο zarpa.gr | 

«Το Πολυτεχνείο ανήκει σε αυτούς που συνεχίζουν τον αγώνα από εκεί που εμείς τον φτάσαμε. Έγινε ο χώρος που στεγάσαμε τότε μια ουτοπία και την κάναμε πράξη.»

Είναι λόγια στο zarpa.gr του Δημήτρη Παπαχρήστου, της φωνής των εξεγερμένων φοιτητών, των εξεγερμένων ελλήνων. Είναι η φωνή του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου.

Ο Δημήτρης Παπαχρήστος  τέσσερις δεκαετίες μετά μιλά, για τα όνειρα μιας γενιάς που σήκωσε κεφάλι, τρομοκράτησε τους τρομοκράτες της Χούντας και έγινε η αρχή του τέλους τους.

Αναφέρεται  στην κατάσταση που βιώνει ήμερα η χώρα λέγοντας πως αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι ένας νέος αγώνας.

Η συνέντευξη με το Δημήτρη Παπαχρήστο

-Μπορείτε να μας περιγράψετε την ατμόσφαιρα εκείνων των ημερών;

Ούτε που γνωρίζαμε τι κάναμε. Θέλαμε να ανατρέψουμε τη Χούντα.  Ξέραμε ότι την Χούντα την εκτρέφει το Ελληνικό σύστημα, αρά δεν ήταν το ζητούμενο να πέσει η Χούντα και να έρθει η Δημοκρατία, ήταν να αλλάξουμε τον κόσμο.

Δηλαδή δεν ήταν τυχαία τα συνθήματα που ήταν και αντιιμπεριαλιστικά και αντικαπιταλιστικά.

Αυτά όμως γίνανε μέσα σε ένα αυθόρμητο συμβάν που δημιουργήθηκε σε μια στιγμή οριακή για εμάς που είχε το σπέρμα της εξέγερσης.

Τρία χρόνια, παρέες , ομάδες, φίλοι, έρωτες –είμαστε νέα παιδιά και όμορφα έτσι;

Ήταν μια κατάσταση εκπληκτική, όπου αφού περάσαμε πολλά, οδηγηθήκαμε στο Πολυτεχνείο σκόπιμα καθώς είναι ένα κάστρο στο κέντρο της Αθήνας.

Αισθανθήκαμε ναι μεν ελεύθεροι πολιορκημένοι, αλλά ξέραμε πως αυτό θα ήταν το μετερίζι μας, για να εξαπλωθεί αυτή η φωτιά σε όλη την Ελλάδα και που έφθασε σε όλο τον κόσμο.

Αυτό το σημαντικό γεγονός που έχει να κάμνει με την αυτοοργάνωση, την άμεση δημοκρατία και την αυτονομία που κατακτήσαμε

Πήγαμε κόντρα στην φιλελευθεροποίηση της Χούντας, και στο Μαρκεζίνη τον μασκαρά και στον Αβέρωφ, αλλά και στην Αριστερά που τότε δεν έλεγχε την κατάσταση και ήταν επιφυλακτική καθώς δεν πίστευε ότι ήταν η στιγμή να τα βάλουμε κατά μέτωπο με τη Χούντα.

 Εμείς λοιπόν δημιουργήσαμε ένα αυθόρμητο κίνημα, με την εξέγερση και τη φωτιά μέσα του και επίσης δημιουργήσαμε μια μεγάλη κομμούνα μέσα στο Πολυτεχνείο.

Ακόμα και ο κόσμος στην αρχή ήταν επιφυλακτικός ή και εναντίον μας αφού μας έβλεπε σαν αλήτες, ή σαν εξτρεμιστές.

Σιγά σιγά όμως κερδίσαμε τον κόσμο που έγινε η προστασία μας. Αυτό που ζητούσαμε φωνάζοντας «συμπαράσταση λαέ» έγινε πραγματικότητα.

Είχαμε ένα ραδιοφωνικό σταθμό που έσπασε τη μοναξιά και την απομόνωση που είχαμε στο κέντρο της Αθήνας. Και φυσικά καταφέραμε να παλαβώσει η Χούντα, αφού τρομοκρατήσαμε τους τρομοκράτες.

Ούτε αυτοί ήθελαν να μπουν στο Πολυτεχνείο.

Αλλά αν δεν έμπαιναν μέσα στη μαύρη νύχτα, δεν θα στεκόντουσαν άλλη μέρα. Και αν δεν χύνονταν αίμα δεν θα μπορούσαν να μείνουν. Σκότωσαν για να μείνουν.

Τι μένει μετά από αυτό; Έχει γίνει απολογισμός;

Δεν γυρίζουμε πίσω με άγχος και μελαγχολία, αλλά με αισιοδοξία .

Το Πολυτεχνείο δεν είναι μόνο ένα ιστορικό γεγονός, αλλά λειτουργεί και συμβολικά δείχνοντας στα νέα παιδιά το δρόμο για να συνεχίσουν από εκεί που δεν φθάσαμε εμείς.

Το Πολυτεχνείο το μισούν και το φοβούνται γιατί κουβαλά την επικινδυνότητα μέσα του.

Το Πολυτεχνείο είναι ένα αγκάθι κόντρα σε κάθε εξουσία. Τώρα έχουμε δημοκρατική χούντα. Τώρα έχουμε τους τροικανους. Έχουμε συνθήκες χειρότερες και από την Χούντα. Παίρνονται αποφάσεις που δεν έπαιρνε ούτε η Χούντα, με το πρόσχημα της νομιμότητας. Αλλά και ύπουλα επιθυμούν να μας κάνουν ένοχους και συνυπεύθυνους.

-Τότε με τις συνθήκες πιο δύσκολες ο κόσμος ξεσηκώθηκε. Σήμερα γιατί δεν αντιδρά;

Αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω. Είναι ένα ερώτημα που τίθεται συνεχώς. Πως είναι δυνατόν με τόσους άνεργους, τον κόσμο να δεινοπαθεί και τα νέα παιδιά να ξενιτεύονται ,να μην ξεσηκώνονται.

Αλλά θα έρθει από εκεί που δεν το περιμένουμε. Όπως έγινε το Μάη του 68. Μήπως περίμεναν εμάς στα καλά καθούμενα να κάνουμε μια στροφή από τη Νομική και να αρχίσουμε να φωνάζουμε κάτω η Χούντα ή τώρα ή ποτέ;

Θα το βούνε μπροστά τους. Σε τέτοιες συνθήκες μπορεί όλα να τα περιμένει κανείς. Μπορεί να μην είναι μόνο μια εξέγερση, αλλά η ριζική ανατροπή τους.

Και μείς δεν πρέπει να περιμένουμε του άλλους. Οι άλλοι είμαστε εμείς.

-Και η Χρυσή Αυγή;

Δεν είναι δυνατόν στη Κρήτη να υπάρχουν χρυσαυγιτάκια.

 Είναι προσβολή για τον τόπο και την πατρίδα μας όταν βγάζει γερμανόσπορους. Είναι προσβολή για την Κρήτη που πάλευε με τσάπες και φτυάρια, να έχει γερμανόσπορους.

-Κάποιοι όμως από τους συναγωνιστές σας εξαργύρωσαν αυτόν τον αγώνα..

Το ακούω παντού αυτό.

Λοιπόν καθαρά και ξάστερα, όσοι ήμασταν τότε μαζί θα τους υπερασπιστώ γιατί βάλανε σε κίνδυνο τη ζωή τους. Έβαλαν το κεφάλι τους στο ντορβά.

Είτε είναι η Δαμανάκη, είτε είναι ο Λαλιώτης, ο Χριστοδουλάκης,  ο Τζουμάκας. Δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Αυτό το χρησιμοποιούν για να υπονομεύσουν και να απαξιώσουν το Πολυτεχνείο όταν μιλάνε για γενιά.

Δεν ήμασταν γενιά. Ήμασταν μια μικρή μειοψηφία που έβαλε φωτιά.

Ήμαστε το αλάτι της ζωής της γης ολόκληρης. Και πάντα δικαιώνονται ι μειοψηφίες. Δημιουργήσαμε συνθήκες με πίστη πως μπορούμε να κάνουμε τα όνειρα μας πραγματικότητα.

Όχι μόνο να γκρεμίσουμε τη Χούντα και το σύστημα αλλά να φτιάξουμε στη θέση του το δικό μας κόσμο.

Τώρα τι διάλεξαν αυτοί, τι επιλογές έκαναν και που βρέθηκαν είναι κάτι που συμβαίνει. Αλλά δεν χαρακτηρίζουν το Πολυτεχνείο τέτοιες μεμονωμένες περιπτώσεις. Γιατί εμείς μιλάμε για το αίμα που χύθηκε που παίρνει εκδίκηση.

Κάποιοι ενοχλούνται που υπάρχουμε ακόμα ζωντανοί.

Το Πολυτεχνείο δεν έχει ιδιοκτήτες. Ανήκει σε αυτούς που συνεχίζουν τον αγώνα από εκεί που τον φθάσαμε εμείς.

Βρήκαμε τόπο στο Πολυτεχνείο για την ουτοπία και την κάναμε πράξη.

Σήμερα χρειάζεται ένας αγώνας εθνικοταξικοπατριωτικός, απελευθερωτικός  πανάθεμα τον . Γιατί μας βάζουν σε νέου τύπου δουλεία.

Ανδρέας Γερακάκης