Υποτίθεται ότι τις κρίσιμες ώρες δεν υπάρχει χώρους για δισταγμούς και
“κριτικές στάσεις”. Η μητέρα των μαχών για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας και
το “δημόσιο” σύστημα υγείας δίνεται εδώ και τώρα από το “πανυγειονομικό
μέτωπο”, ενάντια στις πολιτικές γενοκτονίας που εφαρμόζει ο Άδωνις και η
πολιτική ελίτ.
Και βεβαίως για τον ΜΠΡΟΣΤΑ Άδωνι και την πολιτική ελίτ ,είναι ακριβώς έτσι. Ο σχεδιασμός είναι πολύ συγκεκριμένος και άμεσα υλοποιήσιμος. Ο ΕΟΠΥΥ καταργείται από πάροχος υπηρεσιών υγείας σε πρώτη φάση. Στη θέση του δε θα λειτουργήσει τίποτα. Ακόμα και η “αγορά” θα δυσκολευτεί να λειτουργήσει κανονικά, στερημένη από μεγάλο μέρος των πόρων που απομυζούσε από το δημόσιο. Λίγο αργότερα ο ΕΟΠΥΥ -ήδη χρεοκοπημένος- θα σταματήσει να υφίσταται και ως αγοραστής υπηρεσιών υγείας. Τουλάχιστον με τη μορφή που γνωρίζουμε σήμερα. Η μετάβαση σε πλήρως ανταποδοτικά μοντέλα ασφάλισης-παροχής υπηρεσιών υγείας, θα ολοκληρωθεί πολύ σύντομα. Το πείραμα με την (μη) περίθαλψη των εκατομμυρίων ανασφάλιστων, αποδεικνύει ότι ο αποκλεισμός από το σύστημα, ακόμα μεγαλύτερης ομάδας του πληθυσμού που ζει στη Ελλάδα, είναι πολιτικά εφικτός. Δύο πυλώνες του αστικού-κοινοβουλευτικού-κράτους πρόνοιας, η κοινωνική ασφάλιση και η πρόσβαση στο σύστημα υγείας, κατεδαφίζονται σε λιγότερο από τρία χρόνια. Οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εμφανίζονται έτοιμες να αναλάβουν το ρόλο τους στην καινούργια “αγορά” που αναδιατάσσεται.
Δυστυχώς όμως, ΠΙΣΩ ΠΑΤΟΥΛΗΣ. Η μητέρα των μαχών δε δίνεται από ένα χειραφετημένο κομμάτι υγειονομικών ,με συνείδηση του κοινωνικού του ρόλου,όραμα για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα και το δημόσιο σύστημα υγείας, συγκεκριμένη αντίληψη για την ιατρική επιστήμη και το ρόλο της, ειδικά σε συνθήκες κρίσης. Η μάχη δίνεται από τους φορείς της παλιάς “αγοράς” που καταρρέει ενάντια στη νέα “αγορά” που αναδύεται. Γιατί η μητέρα των μαχών για την ΠΦΥ και το δημόσιο σύστημα έχει δοθεί και δίνεται καθημερινά από τους “τελευταίους των Μοϊκανών”. Και δυστυχώς έχει χαθεί, χάνεται... Ποτέ δεν υπήρξε ολοκληρωμένη ΠΦΥ , προσανατολισμένη στις ανάγκες της κοινωνίας. Υπήρξε μια αγορά υπηρεσιών υγείας , που μάλλον υπηρετούσε τις χρηματικές ανάγκες των γιατρών, αναπαράγοντας χυδαίες συμπεριφορές με μαζικούς και ληστρικούς όρους και επιστημονικά απαράδεκτες πρακτικές. Διαβάζω για “εμπορευματοποίηση του συστήματος” και αναρωτιέμαι: πότε το σύστημα παροχής υπηρεσιών υγείας ήταν μη εμπορευματικό, πότε η ιατρική επιστήμη υπήρξε μη εμπορευματική? Πότε ο ιατρικός κόσμος άρχισε να συζητάει για την κατάντια του να είναι απλός μεσολαβητής ανάμεσα στην αρρώστια και τα προϊόντα του ιατροβιομηχανικού συμπλέγματος? Διαβάζω για “δημόσιο” και αναρωτιέμαι: Πότε υπήρξε πραγματικά δημόσιο σύστημα και τι γνωρίζουν οι φορείς των χυδαία ιδιωτικών λογικών , από “δημόσιο”? Ποιος είναι ο κοινωνικός χαρακτήρας της συγκεκριμένης κινητοποίησης? Τρία χρόνια κρίσης και κανένας δεν ασχολείται με την αναγκαιότητα προσέγγισης της υπεράσπισης της υγείας των ανθρώπων με διαφορετικό τρόπο, εστιασμένο στις ανάγκες της κοινωνίας και την ανθρώπινης εργασία και όχι την απεριόριστη και επιζήμια αλόγιστη χρήση φαρμάκων και τεχνολογίας. Δύο χρόνια συζήτηση από τη μεριά της εξουσίας για την ΠΦΥ και μετρημένα στα δάκτυλα κείμενα έχουν γραφτεί από τον κόσμο της εργασίας, για το περιεχόμενο και τον κοινωνικό ρόλο της Πρωτοβάθμιας. Για αντιστάσεις , έστω για μια υποτυπώδη συζήτηση, ούτε λόγος... Η μόνη αντίσταση στον Άδωνι και τη νέα “αγορά” ,είναι ο Πατούλης με την “παλιά” αγορά.
Ίσως υπερβάλω , αλλά είμαι εξοργισμένος με την υποκριτική στάση και την τυχοδιωκτική ιδιοποίηση από την αγορά , όρων όπως “δημόσιο”, “εμπορευματοποίηση”, “κοινωνικές ανάγκες”. Και απογοητευμένος από την παντελή έλλειψη οράματος, των εργαζόμενων στην ΠΦΥ και όχι μόνο. Από την ιδιοτέλεια και την ατομικότητα, χωρίς να βγάζω και τη δική μου ουρά απ΄ έξω.
Πραγματικά δυσκολεύομαι να χάψω το παραμύθι του πανυγειονομικού μετώπου και να στοιχιθώ με όσους στο όνομα υπεράσπισης του “δημόσιου” , δίνουν τη μάχη επιβίωσης του ιδιωτικού τους ιατρείου και της παλαιού τύπου αγοράς.
Δυσκολεύομαι να συρθώ -για άλλη μια φορά- σε μια τυχοδιωκτική και ψευδεπίγραφη κινητοποίηση, ακόμα και αν αυτό είναι κόντρα στις συνήθειες μου...
Και βεβαίως για τον ΜΠΡΟΣΤΑ Άδωνι και την πολιτική ελίτ ,είναι ακριβώς έτσι. Ο σχεδιασμός είναι πολύ συγκεκριμένος και άμεσα υλοποιήσιμος. Ο ΕΟΠΥΥ καταργείται από πάροχος υπηρεσιών υγείας σε πρώτη φάση. Στη θέση του δε θα λειτουργήσει τίποτα. Ακόμα και η “αγορά” θα δυσκολευτεί να λειτουργήσει κανονικά, στερημένη από μεγάλο μέρος των πόρων που απομυζούσε από το δημόσιο. Λίγο αργότερα ο ΕΟΠΥΥ -ήδη χρεοκοπημένος- θα σταματήσει να υφίσταται και ως αγοραστής υπηρεσιών υγείας. Τουλάχιστον με τη μορφή που γνωρίζουμε σήμερα. Η μετάβαση σε πλήρως ανταποδοτικά μοντέλα ασφάλισης-παροχής υπηρεσιών υγείας, θα ολοκληρωθεί πολύ σύντομα. Το πείραμα με την (μη) περίθαλψη των εκατομμυρίων ανασφάλιστων, αποδεικνύει ότι ο αποκλεισμός από το σύστημα, ακόμα μεγαλύτερης ομάδας του πληθυσμού που ζει στη Ελλάδα, είναι πολιτικά εφικτός. Δύο πυλώνες του αστικού-κοινοβουλευτικού-κράτους πρόνοιας, η κοινωνική ασφάλιση και η πρόσβαση στο σύστημα υγείας, κατεδαφίζονται σε λιγότερο από τρία χρόνια. Οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εμφανίζονται έτοιμες να αναλάβουν το ρόλο τους στην καινούργια “αγορά” που αναδιατάσσεται.
Δυστυχώς όμως, ΠΙΣΩ ΠΑΤΟΥΛΗΣ. Η μητέρα των μαχών δε δίνεται από ένα χειραφετημένο κομμάτι υγειονομικών ,με συνείδηση του κοινωνικού του ρόλου,όραμα για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα και το δημόσιο σύστημα υγείας, συγκεκριμένη αντίληψη για την ιατρική επιστήμη και το ρόλο της, ειδικά σε συνθήκες κρίσης. Η μάχη δίνεται από τους φορείς της παλιάς “αγοράς” που καταρρέει ενάντια στη νέα “αγορά” που αναδύεται. Γιατί η μητέρα των μαχών για την ΠΦΥ και το δημόσιο σύστημα έχει δοθεί και δίνεται καθημερινά από τους “τελευταίους των Μοϊκανών”. Και δυστυχώς έχει χαθεί, χάνεται... Ποτέ δεν υπήρξε ολοκληρωμένη ΠΦΥ , προσανατολισμένη στις ανάγκες της κοινωνίας. Υπήρξε μια αγορά υπηρεσιών υγείας , που μάλλον υπηρετούσε τις χρηματικές ανάγκες των γιατρών, αναπαράγοντας χυδαίες συμπεριφορές με μαζικούς και ληστρικούς όρους και επιστημονικά απαράδεκτες πρακτικές. Διαβάζω για “εμπορευματοποίηση του συστήματος” και αναρωτιέμαι: πότε το σύστημα παροχής υπηρεσιών υγείας ήταν μη εμπορευματικό, πότε η ιατρική επιστήμη υπήρξε μη εμπορευματική? Πότε ο ιατρικός κόσμος άρχισε να συζητάει για την κατάντια του να είναι απλός μεσολαβητής ανάμεσα στην αρρώστια και τα προϊόντα του ιατροβιομηχανικού συμπλέγματος? Διαβάζω για “δημόσιο” και αναρωτιέμαι: Πότε υπήρξε πραγματικά δημόσιο σύστημα και τι γνωρίζουν οι φορείς των χυδαία ιδιωτικών λογικών , από “δημόσιο”? Ποιος είναι ο κοινωνικός χαρακτήρας της συγκεκριμένης κινητοποίησης? Τρία χρόνια κρίσης και κανένας δεν ασχολείται με την αναγκαιότητα προσέγγισης της υπεράσπισης της υγείας των ανθρώπων με διαφορετικό τρόπο, εστιασμένο στις ανάγκες της κοινωνίας και την ανθρώπινης εργασία και όχι την απεριόριστη και επιζήμια αλόγιστη χρήση φαρμάκων και τεχνολογίας. Δύο χρόνια συζήτηση από τη μεριά της εξουσίας για την ΠΦΥ και μετρημένα στα δάκτυλα κείμενα έχουν γραφτεί από τον κόσμο της εργασίας, για το περιεχόμενο και τον κοινωνικό ρόλο της Πρωτοβάθμιας. Για αντιστάσεις , έστω για μια υποτυπώδη συζήτηση, ούτε λόγος... Η μόνη αντίσταση στον Άδωνι και τη νέα “αγορά” ,είναι ο Πατούλης με την “παλιά” αγορά.
Ίσως υπερβάλω , αλλά είμαι εξοργισμένος με την υποκριτική στάση και την τυχοδιωκτική ιδιοποίηση από την αγορά , όρων όπως “δημόσιο”, “εμπορευματοποίηση”, “κοινωνικές ανάγκες”. Και απογοητευμένος από την παντελή έλλειψη οράματος, των εργαζόμενων στην ΠΦΥ και όχι μόνο. Από την ιδιοτέλεια και την ατομικότητα, χωρίς να βγάζω και τη δική μου ουρά απ΄ έξω.
Πραγματικά δυσκολεύομαι να χάψω το παραμύθι του πανυγειονομικού μετώπου και να στοιχιθώ με όσους στο όνομα υπεράσπισης του “δημόσιου” , δίνουν τη μάχη επιβίωσης του ιδιωτικού τους ιατρείου και της παλαιού τύπου αγοράς.
Δυσκολεύομαι να συρθώ -για άλλη μια φορά- σε μια τυχοδιωκτική και ψευδεπίγραφη κινητοποίηση, ακόμα και αν αυτό είναι κόντρα στις συνήθειες μου...
Δημήτρης Μακρέας
Επ Α ΕΣΥ Γενικής Ιατρικής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου