Προσωπεία και μάσκες.

Απόκριες και μάσκες σε έναν κόσμο που κάθε μέρα φοράμε. Φτάσαμε στην εποχή που γιορτάζουμε επειδή τις φοράμε κάθε μέρα και πλέον το μόνο προσωπείο που βγάζουμε απ την ντουλάπα μας είναι με το χαμόγελο της χαράς. Χαμένοι μέσα στην καταδίκη της υποκρισίας προσπαθούμε να επιζήσουμε χάνοντας τις πιο πολλές φορές ακόμα και τον εαυτό μας. Προσωπεία πολλά κάθε μέρα και ένα. Για όπου πας έχεις το προσωπείο με το χαμόγελο της κατανόησης, αν είσαι απ τους τυχερούς που δουλεύεις έχεις εκείνης της υποδούλωσης (χαμόγελο ευχαρίστησης που υπάρχεις σε μια δουλειά άσχετα πως έχεις καταντήσει δούλος). Κάπου χαμένος στα προσωπεία της υποκρισίας σπάνια καταλαβαίνεις ότι ακόμα και στους δικούς σου ανθρώπους δείχνεις ψεύτης και ακόμα πιο σπάνια ή σχεδόν ποτέ βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη χωρίς προσωπείο. Είτε χαμένος στις έγνοιες σου είτε ξεχασμένο το ανέκφραστο πρόσωπο του εαυτού σου φοβάσαι να το δεις. Ανέκφραστο γιατί δεν έχεις κάτι πραγματικό δείξεις, ανέκφραστο γιατί νομίζεις ότι κάνεις άλλος δεν είναι και δεν νιώθει όπως εσύ, ανέκφραστο γιατί έχεις αφήσει άλλους να σε εκμεταλλευτούν φοβούμενος ότι δεν μπορείς αλλιώς, ανέκφραστο  γιατί σε πνίγουν τα «γιατί» και μαζί πνίγεσαι στην μίζερη ζωή που σου έμαθαν να ζεις. Ανέκφραστο έχεις γίνει ένα καλά κουρδισμένο ρομπότ ακόμα και στο σπίτι σου μέσα. Ανέκφραστο γιατί όλα πλέον κάθε μέρα γίνονται μηχανικά και σε μία τέλεια σειρά. Αυτό φοβάσαι να δεις στον καθρέφτη. Αυτό που ζεις κάθε μέρα. Αυτό που σου έμαθαν να κάνεις. Το «μη μιλάς» γιατί θα χάσεις την δουλειά σου, «μη μιλάς» γιατί αυτός που σου δείχνουμε είναι αυτός που θα σου δώσει να φας, «μη μιλάς» γιατί θα χάσεις το σπίτι σου, «μη μιλάς» θα χάσεις την οικογένεια σου, «σσσσς…» θα χάσεις την ζωή σου… Και μετά πως θα υπάρχεις ε; Δεν μιλάμε ποτέ κι αν το κάνουμε είναι μέσα από εικονικές πραγματικότητες που μας έχουν εγκλωβίσει με δήθεν απεριόριστες ελευθερίες έκφρασης, φωνών και ακουσμάτων που μας έδωσαν μόνο και μόνο για να μην έχουμε καθένα ανεκμετάλλευτο λεπτό για εμάς, έχουμε φτιάξει έναν εικονικό καθαρά δικό μας κόσμο και ζούμε εκεί μέσα για να νιώσουμε ασφάλεια μέσα στην ανασφάλεια που φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε. Κάνουμε τα πάντα από κει. Έχει τόσες ελευθερίες που είναι ικανό να σε σκοτώσει και να μην το πάρεις χαμπάρι.. Είμαστε πλέον στην εποχή που ακόμα και να βγούμε στην πραγματική ζωή ψάχνουμε απεγνωσμένα σημείο εκκίνησης που θα μας υποδείξει κάποιος άλλος. Εκεί φτάσαμε. Εκεί υπάρχουμε. Εδώ είμαστε όλοι μας. Βάζουμε το προσωπείο και βλεπόμαστε στα κλουβιά μας. Βάζουμε τις μάσκες μας και βλεπόμαστε στα καρναβάλια.

Κουκουβάγια