Είναι ωραίες αυτές οι μέρες

Ο αέρας μυρίζει  μπαχάρι. Και κανέλα. Και τσίλι.

Από μακριά ακούγονται ντέφια, σάζια , ούτια.

Η ατμόσφαιρα έχει πυκνώσει. Βαριά  κι επίμονη ήρθε και κάθισε πάνω μας. Πλησιάζει κάτι σπουδαίο . Κάτι σοβαρό. Το νιώθεις και το νιώθω.

Οι Τούρκοι είναι εκεί έξω. Σε καλούν. Να βγεις κι εσύ. Να πάρεις και μένα. Να σηκωθείς. Να τελειώσεις αυτό που έχεις αρχίσει. Σου φωνάζουν. Άκου: Δεν είσαι μόνος λένε. Είμαστε κι εμείς εδώ. Μετά από τους Ισπανούς, μετά από τους Ιταλούς, μετά από τους Έλληνες , μετά από τους Αιγύπτιους, μετά από τους Σύριους, μετά από τους Κύπριους, μετά και μαζί με όλους τους λαούς που διεκδικούν το δίκιο τους ενωνόμαστε κι εμείς στο μεγάλο ποτάμι ,που ακόμα κι αν ξαποσταίνει, πίσω δε γυρνά.

Είναι ωραίες αυτές οι μέρες. Και δε με νοιάζει αν οι Έλληνες παρασυρθούν. Αν ακολουθήσουμε. Αν αλλάξουμε τον κόσμο σήμερα ή αύριο. Μ’ αρέσει που ένας λαός ακόμα με τέτοια δύναμη , με τόση ορμή ενώνεται με τις ψυχές όλων των αγωνιστών , όλων των ανθρώπων που πιστεύουν στην ουτοπία, όλων αυτών που δεν ησυχάζουν, που δεν παραιτούνται , που επιλέγουν τη ζωή με νόημα ,που ακόμα ελπίζουν.

Είναι μόνο που λίγο ζηλεύω. Για το «Σύνταγμα» που ζουν δίπλα μου. Για τις γεμάτες πλατείες. Για τις συνελεύσεις. Γι’ αυτό το καινούριο που κυοφορείται και δε μπορώ να δω…

Καλή δύναμη Τουρκία!

psycho