Βιβλιοπαρουσίαση: «Τα φαντάσματα του Δεκέμβρη»

Την Τετάρτη 24 Απρίλη στις 7 μ.μ. στο Public (Χατζημιχάλη Γιάνναρη 40-42), θα παρουσιαστεί το νέο μυθιστόρημα του Λευτέρη Γιαννακουδάκη «Τα Φαντάσματα του Δεκέμβρη» (εκδόσεις Μεταίχμιο).

Με το συγγραφέα συνομιλούν ο αρθογράφος στο χανιώτικο Τύπο Ειρηναίος Μαράκης και η εικαστικός Σύλβια Πετσούρα.

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Αθήνα, Δεκέμβρης 2008. Ο Αλεξάγγελος Ελεφάντης, απόμαχος πυγμάχος και αμετανόητος ροκάς, ζει με τις αναμνήσεις του παρελθόντος. Η ζωή του ανατρέπεται όταν κληρονομεί από τον καθηγητή Σωκράτη Παπαηλιόπουλο ένα σημαντικό ποσό, μια κόρη κι ένα σκύλο. Τις ίδιες μέρες η δολοφονία ενός δεκαπεντάχρονου μαθητή από αστυνομικό πυροδοτεί την κοινωνική έκρηξη και η πόλη αναφλέγεται. Η κόρη του καθηγητή μπλέκεται στα επεισόδια κι ο Αλεξάγγελος αναγκάζεται να την ακολουθήσει. Τα πράγματα δυσκολεύουν όταν οι νεκροί γύρω πληθαίνουν και όλα τα στοιχεία θυμίζουν έναν Δεκέμβρη δεκαέξι χρόνια πριν. Τα φαντάσματά του ξυπνούν, ζητώντας δικαίωση.

Με σκηνικό τη φλεγόμενη Αθήνα του 2008 και σάουντρακ έντονη ροκ μουσική, μέσα από συγκρούσεις, φόνους και ανατροπές αποκαλύπτονται τρομακτικά μυστικά του παρελθόντος. Το πρώτο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία, ο Μέγας Αλέξανδρος, οι στωικοί φιλόσοφοι, το Μπουένος Άιρες και ο Ηλίας Πετρόπουλος συνθέτουν μια ιστορία συνωμοσίας, όπου ο σαραντάχρονος πυγμάχος παλεύει για τη ζωή του και τη ζωή των αγαπημένων του.

Κριτική

...Τα Φαντάσματα του Δεκέμβρη του Λευτέρη Γιαννακουδάκη (Εκδ. Μεταίχμιο) μας πήγαν πίσω στα γεγονότα των ημερών της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Το βιβλίο αποδεικνύεται άκρως επίκαιρο, τη στιγμή που κάποιοι προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία και να βγάλουν «αθώα περιστερά» τον Κορκονέα. Βεβαίως το βιβλίο δεν είναι ένα χρονικό των γεγονότων αλλά ένα μυθιστόρημα με έντονο σασπένς, που μας δίνει ωστόσο μια ενδιαφέρουσα άποψη για τον τρόπο που προκαλούνται τα επεισόδια και για την έντονη ανάμειξη της αστυνομίας και μορφωμάτων που παραπέμπουν στη Χρυσή Αυγή. Καταφέρνει, παράλληλα, να μας δώσει πειστικούς χαρακτήρες, αλλά και να περιγράψει την οργή μιας ολόκληρης γενιάς. Ο ήρωάς -παρά τη θέληση του- εμπλέκεται στα γεγονότα, πέφτει θύμα της αστυνομικής βαρβαρότητας και αναζητά λύση και στα δικά του αδιέξοδα. Ωστόσο, πιστεύω πως στο τέλος, με την ανάγκη να δώσει μια αισιόδοξη και μη  αναμενόμενη λύση, το μυθιστόρημα χάνει το στόχο του και φεύγει από την πραγματικότητα στην οποία πατάει γερά στο πρώτο μέρος, όπου νιώθεις να ζεις τα γεγονότα, να τα μυρίζεις… Πάντως το προτείνω ανεπιφύλακτα, θεωρώντας πως είναι σε έναν ενδιαφέροντα δρόμο που αποδίδει σιγά-σιγά τους καρπούς του, σε πείσμα όσων θεωρούν τη σύγχρονη ελληνική πεζογραφία «πεθαμένη υπόθεση».

(Κώστας Στοφόρος / Δρόμος της Αριστεράς)