Μα ποιος με πόνο θα μιλήσει για όλα αυτά...

Δεκέμβρης 2013...Πέρασαν γρήγορα ήδη εφτά δεκαετίες από τότε. Τότε που μας βρήκε το μεγάλο κακό (έτσι το διδαχτήκαμε...). Περάσανε αλλά δεν μας πήγανε αλλού, εδώ είμαστε και πάλι, μ' αυτό αναμετριόμαστε παθητικά. Δεν τα ξεκαθαρίσαμε, τα σκεπάσαμε. Ποιος θυμάται τι, πως και γιατί; Όλοι ευχόμαστε να μην τα ξαναζήσουμε! Και γιατί να μην τα ξαναζήσουμε, θα ρωτούσε κάποιος κακοπροαίρετος. Τι κάναμε για να διασφαλίσουμε το σήμερα και το αύριο; Ποια τα χρήσιμα συμπεράσματα μας, από τα κρίσιμα εκείνα χρόνια; Τέλος πάντων, δεν είναι μόνο αυτό το ζητούμενο σήμερα(μακάρι να ήταν). Σήμερα πρέπει να βλέπουμε μέρα την μέρα και να κάνουμε βήμα το βήμα. 

Ας γυρίσουμε στο Τώρα...Διανύουμε τις χειμερινές διακοπές. Τα Χριστούγεννα ήδη περάσανε, πάγωσε ο χρόνος μαζί με εμάς και περάσανε. Πέρασαν και δεν ακούμπησαν που λέει ο λαός μας ή πολύ χειρότερα ξεσκεπάστηκαν. Δεν ήταν για την συντριπτική πλειοψηφία της χώρας, ούτε μια μεγάλη θρησκευτική γιορτή, ούτε στιγμές ξεγνοιασιάς και ευτυχίας. Δεν είχαν ευχάριστα βλέμματα και γλυκά λόγια, μόνο προβληματισμό, πίκρα, στεναχώρια και ένα βογκητό. Συγγενείς και φίλοι δεν βρεθήκανε να περάσουν στιγμές χαράς και ζεστασιάς. Αφενός γιατί ούτε τα υλικά μέσα δεν διέθεταν, αλλά μήτε την πρέπουσα(για τέτοιες στιγμές) ψυχική διάθεση. Το πιο βαρύ απ' όλα είναι πως τα Χριστούγεννα καμιά ελπίδα δεν "γέννησαν", αντιθέτως ενέτειναν την ανησυχία και την ανασφάλεια. Από τα πιο εύστοχα που άκουσα, ένα με έκανε να γελάσω πολύ...Γυρίζει η μάνα μου σε μια κουβέντα που είχαμε και λέει με απίστευτο αποτροπιασμό και απίστευτο κυνισμό: "που μας κατάντησαν οι πούστηδες...; Με έχουν φτάσει σε σημείο να μιλάω κάθε μέρα για τα κόμματα. Εμένα που πάντα τα σιχαινόμουν". Η μάνα μου ξέρει πως είμαι στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α και πάντα κατάφερνα εντέχνως να της αποσπώ την ψήφο, ομοίως και του πατέρα μου. Πάντα όταν γυρίζω σπίτι μου με ρωτάει, αφού περάσουν κανα δυό μέρες, να της πω την γνώμη μου για το κόμμα και την κοινωνική κατάσταση. Πάντα κατάφερνα να βρω επιχειρήματα για να δικαιολογήσω την αναντίστοιχη αριστερά απέναντι στις λαϊκές ανάγκες. Όμως πια όχι, δεν θα τολμήσω να το κάνω. Ούτε να περιμένει τον Μάη μπορώ να της πω, ούτε στον πατέρα μου να κάνει υπομονή και να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι, γιατί όπου να' ναι έρχεται η κυβέρνηση της αριστεράς... Μαζί με τα Χριστούγεννα τελειώσανε και τα ευχολόγια και η κάθε προσμονή σε θεό και τον εκλεκτό του. Όλοι καταλάβαμε πως δεν υπάρχουν τέτοιοι. Και αν υπήρξαν ήταν γέννημα άλλης ιστορικής ανάγκης, που πλέον δεν καθορίζει και πολλά...

 

Από δω και πέρα, θα περιμένουμε εναγωνίως την παραμονή της νέας χρονιάς. Θα μείνουμε ξάγρυπνοι μέχρι τις 12, θα περιμένουμε παρόλη μας την κούραση και την απελπισία. Κι όταν φτάσει θα αγκαλιαστούμε και θα κοιταχτούμε βαθιά στα μάτια. Θα ορκιστούμε πως δεν θα ζήσουμε άλλη τέτοια χρονιά ποτέ. Δεν θα επιτρέψουμε στους εαυτούς μας, να  μετρήσουν αντίστροφα για μας οι επαγγελματίες υποκριτές, με τα κλάματα στα μάτια για τα βάσανα μας και την προσποιητή ψευτοαισιοδοξία, κάλυμμα του τρόμου τους για την επερχόμενη τιμωρία τους. Δεν πρέπει να ανεχτούμε να μετρήσουν ξανά για εμάς, ούτε εκείνο το βράδυ, ούτε ποτέ ξανά. Δεν θα επιτρέψουμε να μας μετρήσουν, δεν έχουν κανένα ηθικό δικαίωμα να το κάνουν. Τελείωσαν εκείνες οι ζοφερές μέρες, εκείνες σαψαλιασμένες μέρες. Να δώσουμε τον λόγο μας πως δεν θ' αλλάξει μόνο ο χρόνος, γιατί πραγματικά δεν θα αλλάξει. Να υποσχεθούμε πως θα αλλάξουν οι καιροί .Εμείς θα τους αλλάξουμε! Όχι εγώ ή εσύ, αλλά εμείς! Αν καταφέρουμε να πειστούμε γι' αυτό, τότε θα είμαστε ικανοί να ανταλλάξουμε 2,3 ευχές, θα έχουν τελειώσει τα ευχολόγια και οι αυταπάτες. Θα ξέρουμε πως δεν χρειαζόμαστε "Άρτο και θεάματα", αλλά "Ψωμί, Παιδεία και Ελευθερία". Θα ξέρουμε πως τα χρόνια πολλά και η καλή χρονιά, δεν θα είναι κούφια λόγια, αλλά μια υπόσχεση, ένας στόχος, μιά επιδίωξη και ένα ζητούμενο προσωπικό και συλλογικό. Θα πατήσουμε στα πόδια μας, θα βρούμε τον ρόλο μας και θα νιώσουμε την ευθύνη. Θα γίνουμε εμείς! Εμείς οι πολλοί και οι πεινασμένοι, οι αδικημένοι, οι κυνηγημένοι, οι αξιοπρεπείς, οι δυνατοί, οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ! Και θα γίνουν αυτοί! Αυτοί οι παραταϊσμένοι, οι διαφθορείς, οι ανάλγητοι και ξεδιάντροποι, οι τρομαγμένοι, οι αδύναμοι, οι αποτρόπαιοι, οι ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΙ.

 

Θα την περάσουμε την βαρυχειμωνιά. Θα την περάσουμε, αν δεν μας τρομάξει. Έχουμε περάσει τόσες και τόσες, αλλά ξέρουμε πως αυτή θα είναι η χειρότερη απ' όλες τις προηγούμενες. Θα την βιώσουμε με όλο μας το είναι, θα την κατανοήσουμε, θα την αφήσουμε να μας διαπεράσει. Δεν θα την αφήσουμε όμως να μας σακατέψει και να μας διαμελίσει. Θα έχουμε ο ένας τον άλλον για να ζεσταθούμε. Θα φροντίσουμε ο ένας τον άλλον. Δεν θα παγώσει κανείς, κανείς δεν θα πεινάσει, δεν θα μείνει κανείς μόνος, δεν θα ξεχαστεί κανένας, δεν θα δοθεί ούτε ένας  λάφυρο τους και δεν θα χρειαστεί να θυσιαστεί κανείς για όλους και όλοι για έναν, ούτε φόρο τιμής χρωστάμε, αυτοί μας χρωστάνε και θα μας ξεπληρώσουν όπως πρέπει. Εμείς έχουμε ήδη δώσει αρκετά. Τέρμα ως εδώ! Δεν θα τους χαριστούμε και δεν θα λυγίσουμε, όσο κι αν το ελπίζουν. Θα μετρηθούμε, θα ζυγιστούμε και θα φανεί ποιος είναι ο λειψός. Ζυγιζόμαστε και τώρα. Αυτός ο χειμώνας θα μας ατσαλώσει, δεν θα μας καταβάλει. Θα κερδίσουμε τον χειμώνα και την ζωή, με την ψυχραιμία, την υπομονή, την νηφαλιότητα, την ετοιμότητα, την αλληλεγγύη, την αγωνιστικότητα, την συντροφικότητα, το ήθος μας και την ανθρωπιά μας. Όχι με την αδιαφορία και την ανάθεση, όχι με το δεν βαριέσαι μπόρα είναι θα περάσει, και το πάντα έτσι ήταν, όχι με τον κανιβαλισμό και την εκδίκηση, όχι με την καχυποψία και την νωθρότητα. Ακόμη και αν πάντα έτσι ήταν, θα σταματήσει να είναι, Εμείς θα τ' αλλάξουμε. Δεν πρέπει να βρεθούμε μπόσικοι, θα περάσουμε αυτόματα απέναντι. Εμείς ξέρουμε τον στόχο μας, τον ζούμε και τον υπολογίζουμε. Τον μελετάμε και τον σχεδιάζουμε .Θα 'ρθει η άνοιξη και θα κάνει τον απολογισμό αυτή για μας. Ας είμαστε βέβαιοι γι' αυτό. Θα τελειώσω με λόγια που έχουν ειπωθεί από συγκεκριμένους ανθρώπους, για συγκεκριμένες περιστάσεις και νομίζω ότι τα είναι αναγκαίο κακό να τα χρησιμοποιήσω.

Ο μεγάλος Έλληνας ποιητής και αγωνιστής, ο Κώστας Βάρναλης γράφει στο τελευταίο δίστιχο του ποιήματος του με το όνομα (Οι Μοιραίοι): 

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα...

Εμείς θα απαντήσουμε κάνοντας πράξη τους παραινετικούς και συνάμα προτρεπτικούς στίχους ενός μεγάλου αγωνιστή και τραγουδοποιού του Πάνου Τζαβέλλα:

 Ξυπνήστε νέες, ξυπνήστε νιοί. Bγέστε απ' του τάφου τη σιωπή, δείτε του κόσμου τη ντροπή. Γίνετε χίλιοι κεραυνοί και κάψτε μας ή σώστε μας, γλιτώστε μας ή θάψτε μας...

Το Μαξούμ...