Η απολογία του Κουφοντίνα

Με αφορμή την απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού, θεωρώ απαραίτητο να θυμηθούμε ξανά τα λόγια του Δημήτρη Κουφοντίνα κατά την απολογία του την περίοδο της δίκης των μελών της 17Ν έτσι ώστε να κρίνει καθείς από εμάς τι έλεγαν τα ίδια τα μέλη της 17Ν για την δράση τους, αφού  τα κυρίαρχα ΜΜΕ παρουσιάζουν τις θέσεις 17Ν εντελώς διαστρεβλωμένες, και ο κύριος λόγος που θέλω να παραθέσω την απολογία του είναι γιατί είτε διαφωνεί κανείς με την 17Ν είτε συμφωνεί  πρέπει να ξέρει τις θέσεις της οργάνωσης ως έχουν επ’ακριβώς και όχι όπως τις φαντάζεται ή όπως τις παρουσιάζουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ, που ούτως ή άλλως ήταν στόχος της 17Ν.

Για όσους βαριούνται την ανάγνωση υπάρχει στο τέλος της ανάρτησης και η απολογία του Κουφοντίνα σε ηχητικό απόσπασμα.

Η απολογία του Δ. Κουφουντίνα:

Κύριε Προέδρε, θα ξεκινήσω με μία δήλωση .

Δεν πρόκειται να κάνω αυτό που εσείς ζητάτε σαν απολογία.

Αρνούμαι τις κατηγορίες, αρνούμαι το κατηγορητήριο, αρνούμαι να συνεργήσω στο να δικαστεί μια επαναστατική Οργάνωση σαν εγκληματική. Να ξεκόβεται ένα πολιτικό  φαινόμενο  από τις κοινωνικές του ρίζες από τις αιτίες που το δημιούργησαν.  Να αντιμετωπίζεται η 17Ν έξω από τις  συγκυρίες που την γέννησαν, έξω από το κοινωνικό, πολιτικό, ιστορικό περιβάλλον μέσα στο οποίο έδρασε τις ελληνικές και διεθνείς συνθήκες των τελευταίων 30 χρόνων.

Αρνούμαι να αποδεχθώ την προσπάθεια αξίωσης της επαναστατικής Αριστεράς. Αρνούμαι την απόπειρα να ξαναγραφεί η ιστορία μέσα σε μία αίθουσα Δικαστηρίου. Ένα Δικαστήριο που δεν μπορεί να κρίνει κοινωνικά φαινόμενα, που δεν μπορεί να δικάσει ή να καταργήσει την πάλη των τάξεων.

Θεωρώ ότι το Δικαστήριό σας δεν θέλει, ούτε μπορεί να δικάσει την 17Ν γι΄ αυτό που πραγματικά ήταν. Θα μας δικάσετε με βάση ένα Δίκαιο της ανισότητας, ένα Δίκαιο που δεν μπορεί να κρίνει την δράση μας, έναν Ποινικό Κώδικα που δεν μπορούμε να αποδεχθούμε σαν εργαλείο για την αξιολόγηση του αγώνα μας. Ένα Δίκαιο που θα το υποστούμε αλλά δεν είμαστε υποχρεωμένοι να το αναγνωρίσουμε.

Ένα σύστημα δικαιοσύνης που είναι υποκριτικό γιατί αφήνει ατιμώρητο τον βιομήχανο που δολοφονεί και σακατεύει στα λεγόμενα εργατικά ατυχήματα, τον εφοπλιστή που πνίγει στα σαπιοκάραβά του, τον μεγαλέμπορο ναρκωτικών, τον ληστή του δημόσιου πλούτου την ίδια ώρα που καταδικάζει σε βαρύτατες ποινές απόκληρους παραβάτες, μικροκλεφτρόνια και δυστυχισμένους χρήστες. Ένα Δίκαιο που εφαρμόζεται μονόπλευρα και μεροληπτικά, που δεν ισχύει για τους ισχυρούς του πλούτου και της εξουσίας, που «πιάνει στην φάκα τα μικρά ποντικάκια» όπως έχετε πει ενώ οι «μεγαλοπόντικες και οι αρουραίοι» ροκανίζουν ανενόχλητοι το «τυρί», τον κοινωνικό πλούτο.

Αποτελείται από την θεσμική σας θέση κομμάτι ενός μηχανισμού καταναγκασμού ενός συστήματος επιβολής ιδεολογίας, ελέγχου φρονήματος και διατήρησης κοινωνικών ισορροπιών στο πλαίσιο μιας τάξης πραγμάτων την οποία εμείς δεν αποδεχόμαστε.

Το Δικαστήριό σας είναι ένα ειδικό Δικαστήριο εκτάκτων μέτρων που συστάθηκε στην βάση ενός ειδικού αυταρχικού νόμου, προικοδοτήθηκε με ειδικούς νόμους και διατάξεις και κλήθηκε να νομιμοποιήσει με το κύρος των μελών του μια σκανδαλώδη προδικασία όπου καταπατήθηκαν, καταβαραθρώθηκαν και εξευτελίστηκαν όσοι από τους δικούς σας νόμους χρειάστηκε.

Τα όριά σας φάνηκαν στην απόφασή σας για το λεγόμενο πολιτικό έγκλημα. Ο Νόμος, το Δίκαιο και το Σύνταγμά σας σας επέτρεπαν να χαρακτηρίσετε την δράση της 17Ν σαν πολιτικό έγκλημα όπως λέγεται. Δεν σας το επέτρεπε όμως η υπάρχουσα τάξη πραγμάτων που ήθελε να δικαστούμε σαν κοινοί εγκληματίες και όχι σαν αυτό που είμαστε. Αιχμάλωτοι ενός ακήρυχτου και ανειρήνευτου κοινωνικού πολέμου που αρχίζει από τότε που υπάρχουν τάξεις, που υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, ισχυροί και ανίσχυροι, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι.

Η δράση μας ήταν πολιτική. Οι αφετηρίες, οι σκοποί, τα αποτελέσματα της δράσης ήταν πολιτικά και η ιστορία θα καταγράψει αυτή την δίκη σαν δίκη πολιτική. Δεν περιμένουμε επικύρωση από το Δικαστήριό σας. Αλλωστε ποτέ στην σύγχρονη ελληνική ιστορία δεν αναγνώρισαν Δικαστήρια μια δίκη σαν πολιτική, ούτε υπήρξαν ποτέ πολιτικοί κρατούμενοι παρά μόνο σφαγείς, κακοποιοί, εγκληματίες, τρομοκράτες.

Δήλωσα ότι ήμουν μέλος της 17Ν και δήλωσα ότι δέχομαι την πολιτική ευθύνη για την δράση της. Συμφωνώ με τις θέσεις της και τις επιλογές της. Είναι αλληλέγγυος με όλες τις ενέργειες που έκαναν οι σύντροφοι της 17Ν αλλά και όλους τους αγώνες που κάνουν οι άνθρωποι για να κατακτήσουν έναν κόσμο ειρήνης και ελευθερίας, έναν κόσμο χωρίς ανισότητες, εκμετάλλευση, αδικία και στρεβλή δικαιοσύνη που θα την μετρά.

Δεν θα κάνω αυτό που θέλετε, δεν θα μπω στην λογική σας. Η δικιά μας ηθική δεν δέχεται λογικές συνεργασίας και κατάδοσης. Δεν θα μιλήσω για την σχέση μου με την δράση της Οργάνωσης. Δεν θα προσπαθήσω να σας πείσω σε ποιες ενέργειες δεν συμμετείχα. Δεν θα μιλήσω για συγκατηγορουμένους μου. Αυτή είναι η στάση μου και θα την κρατήσω με οποιοδήποτε είδος προσωπικό κόστος.

Η 17Ν όπως από την πρώτη στιγμή επίμονα διακήρυσσε ήταν μία Οργάνωση απλών λαϊκών αγωνιστών. Από τα σπλάχνα του λαού προερχόταν, την δική του φωνή αφουγκραζόταν, τα δικά του συμφέροντα προσπάθησε να υπηρετήσει και μπροστά στον λαό νοιώθει ότι πρέπει να λογοδοτήσει. Εγώ εδώ θα πω λίγα λόγια και απλά για την Οργάνωση και την δράση της απευθυνόμενος σε αυτούς που μας πίστεψαν, μας στήριξαν ηθικά, που ένοιωθαν ότι αποτελούσαμε μία ελπίδα, μια σπίθα. Αλλά όπως είπε και κάποιος μάρτυρας μια ανάσα, έναν στεναγμό ανακούφισης, μια στιγμή απόδοσης δικαιοσύνης όπως ποτέ δεν μπορεί να είστε εσείς για τους απλούς ανθρώπους.

Σε αυτούς που αντλούσαν από μας περηφάνια, που έβρισκαν σε μας ένα κομμάτι από το χαμένο στοίχημα της επανάστασης. Σε αυτούς που απογοητεύσαμε, που διαψεύσαμε, σε αυτούς που διαφώνησαν με τις επιλογές μας αλλά που ήταν από την ίδια πλευρά με μας, που τους συγκινούσε η έφοδος στον ουρανό. Σε αυτούς τέλος που πόνεσαν αναπόφευκτα από την δράση μας είτε ήταν από την δική μας την πλευρά, είτε ακόμα και από την απέναντι. Στις οικογένειες αυτών που έγιναν στόχος άδικα κατ΄ αυτούς, δίκαια κατά την Οργάνωση, η ιστορία θα μας κρίνει γι΄ αυτό. Η ιστορία που όπως λέγετε ευτυχώς έχει διαφορετικά κριτήρια για την δικαιοσύνη και την αδικία.

Τον Δεκέμβρη του ΄75 μια ομάδα αγωνιστών εκτελεί τον σταθμάρχη της CIA στην Ελλάδα. Δεν ήταν δυνατόν να υπάρξει πιο ξεκάθαρη και δικαιολογημένη ενέργεια. Ο σταθμάρχης της CIA ήταν και είναι το μακρύ χέρι της Αμερικάνικης κυριαρχίας στην χώρα μας. Επικεφαλής μιας 5ης φάλαγγας μερικών εκατοντάδων πρακτόρων 300 με 400 προδικτατορικά σύμφωνα με τον αναλυτή Κάτρι, τοποθετημένο σε νευραλγικές θέσεις στην κυβέρνηση, στον κρατικό μηχανισμό, τις Ένοπλες Δυνάμεις, στα Κόμματα, τον Τύπο ελέγχει και κατευθύνει την πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας ανάλογα με τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ο Ελληνικός λαός ήξερε τί ήταν η CIA, ήξερε τον ρόλο της από τον εμφύλιο έως τότε. Στις εκλογικές αναμετρήσεις ιδιαίτερα το ΄61 της βίας και νοθείας, στο στήσιμο του παρακράτους και την δολοφονία Λαμπράκη, στα Ιουλιανά, στη δικτατορία και την πρόσφατη τότε Κυπριακή τραγωδία. Ήξερε και επιδοκίμασε την ενέργειά μας. Όπως είπε πρόσφατα ο Καθηγητής κ. Φίλιας οι προδοσίες τύπου Κύπρου ξεπλένονται μόνο με αίμα. Είναι και αυτός τρομοκράτης; Τί έχει συμβεί και δεν έχει ανοίξει ακόμα ο φάκελος της Κύπρου; Πού είναι η Βουλή και η δικαιοσύνη σας, πού είναι η δημοκρατία;

Τόση επιλεκτικότητα για το τί είναι έγκλημα και ποιος είναι ο εγκληματίας; Τους βασανιστές ο λαός τους άφησε ελεύθερους ή η ανεξάρτητη δικαιοσύνη σας; Ο Ελληνικός λαός ήξερε γιατί εκτελέστηκε ο σταθμάρχης της CIA στην Ελλάδα. Αυτό που δεν ήξερε ήταν ποιοι ακριβώς ήταν οι υπεύθυνοι και αυτό γιατί η Κυβέρνηση, Κόμματα και Τύπος επιδόθηκαν σε μία εκστρατεία συσκότισης, αποπροσανατολισμού και σύγχυσης μιλώντας για σκοτεινές δυνάμεις, χουντικούς, προβοκάτορες, πράκτορες, μαφιόζους, οτιδήποτε τέλος πάντων διαφορετικό από αυτό που πραγματικά ήταν.

Όμως το ήξεραν από την πρώτη στιγμή. Η Οργάνωση είναι αναλάβει την ευθύνη, είχε στείλει προκηρύξεις, είχε μοιράσει το κείμενο διεκδίκησης σε χιλιάδες φύλλα στις λαϊκές γειτονιές της Αθήνας. Μαζί με την δράση της 17Ν άρχιζε και η επιχείρηση παραπληροφόρησης που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Η 17Ν ήταν μία Οργάνωση της επαναστατικής Αριστεράς, του κομματιού εκείνου της Αριστεράς που πιστεύει ότι το σημερινό κοινωνικό σύστημα δεν μπορεί να αμβλύνει τις κοινωνικές ανισότητες γιατί τις γεννά και βασίζεται σε αυτές. Δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα της ανεργίας γιατί γεννά την ανεργία και χρειάζεται την ανεργία. Δεν μπορεί να εξαλείψει τους πολέμους γιατί γεννά τους πολέμους και τρέφεται από αυτούς. Δεν μπορεί να στηρίξει την ισότιμη ανάπτυξη όλων των χωρών γιατί βασίζεται στην άνιση ανάπτυξη και την λεηλασία του πλούτου των φτωχών χωρών.

Δεν νοιάζεται για την οικολογική καταστροφή του πλανήτη που προκαλεί. Δεν σέβεται την διαφορετικότητα των πολιτισμών και των ανθρώπων γιατί υπακούει σε έναν «Θεό Παντοκράτορα» το χρήμα και το κέρδος. Αυτό το σύστημα δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί, δεν μπορεί να εκδημοκρατιστεί, δεν μπορεί να εξανθρωπιστεί παρά μόνο να ανατραπεί μέσα από μια σοσιαλιστική επανάσταση. Αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα που κοντά δυο αιώνες τώρα ξεχωρίσει την Αριστερά σε δυο βασικά ρεύματα, το μεταρρυθμιστικό και το επαναστατικό.

Η διαφορά δεν είναι θεωρητική, αφηρημένη και αυριανή αλλά πρακτική, συγκεκριμένη και σημερινή επειδή ο τελικός στόχος «το αύριο» καθορίζει τα άμεσα μέσα του σήμερα. Όποιος ρητά ή σιωπηλά απορρίπτει την επαναστατική λύση προσπαθεί να φρενάρει, να χειραγωγήσει και να εκτονώσει τον επαναστατισμό και την λαϊκή αγανάκτηση και αναγνωρίζεται εύκολα από την αδράνεια και το προσωπικό βόλεμα.

Όποιος επιλέγει τον δρόμο της επανάστασης αναζητεί και τις ανάλογες άμεσες δράσεις, τα μέσα πάλης και την ηθική που ταιριάζει στα συμφέροντα της τάξης του, της πλειοψηφίας του κόσμου της εργασίας, των ανίσχυρων, των φτωχών, των θυμάτων της εκμετάλλευσης. Σε αυτή την Αριστερά ανήκει η 17Ν, στην Αριστερά του Λένιν, του Τσε και του Αρη, στην Αριστερά της Οκτωβριανής, της Ισπανικής, της Κινέζικης, της Κουβανέζικης Επανάστασης. Στην Αριστερά του ΕΛΑΣ και του δημοκρατικού Στρατού, στην Αριστερά των αντιαποικιακών επαναστάσεων από την Αλγερία ως το Βιετνάμ, στην Αριστερά των εξεγέρσεων του Μάη του ΄68 και του Νοέμβρη του ΄73, στην Αριστερά των ανταρτικών της πόλης.

Η 17Ν δεν θεώρησε ότι αποτελεί το κέντρο της επανάστασης ούτε ότι ο τρόπος δράσης της είναι ο μοναδικός αλλά από την αρχή διακήρυξε ότι η επαναστατική διαδικασία είναι μακρόχρονη και περίπλοκη. Απαιτεί τον συνδυασμό όλων των μορφών πάλης αλλά χρειάζεται να ξεκινήσει από σήμερα.

Ποιοι ήταν οι στόχοι της Οργάνωσης; Πρώτα-πρώτα η «Νέα Ρώμα» η νέα αυτοκρατορία. Όπως κάθε αυτοκρατορία που πέρασε από τα βάθη της ιστορίας μέχρι σήμερα ακολουθεί κι αυτή τον δρόμο της υπερεπέκτασης, της παγκόσμιας ηγεμονίας, της πολιτιστικής ισοπέδωσης, της λεηλασίας του παγκόσμιου πλούτου. Με την τακτική των προληπτικών πολέμων στα ναζιστικά πρότυπα τρέφεται με αίμα και πετρέλαιο. Επιβάλει πέρα από κάθε κανόνα και έννοια νόμου και ηθικής το μόνο δίκαιο που γνωρίζει, το «δίκαιο του ισχυρού». Το μόνο νόμο που αναγνωρίζει, το «νόμο της ζούγκλας», την επιστροφή στην αποικιοκρατία.

Βασίζεται στην απολιτικοποίηση των πολιτών της, τον χειραγωγούμενο από τα ελεγχόμενα παντοδύναμα ΜΜΕ, την εξαγορά και συνενοχή της κοινωνίας των 2/3 του εσωτερικού της, την εθνικιστική και ρατσιστική ιδεοληψία περί περιούσιου αμερικάνικου έθνους συνδυασμένη με φασιστικού τύπου στρατιωτικούς πατριωτικούς νόμους και σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, Νταχάου και Αουσβιτς. Κάποιες θέσεις περιμένουν και μερικούς από μας μαζί με τους αιχμαλώτους πολέμου από όλον τον κόσμο.

Όσο όμως αυτή η πρωτοφανούς ισχύος στην ιστορία πολεμική μηχανή επεκτείνει τα μέτωπα και τα πεδία δράσης της σε όλο τον πλανήτη τόσο μεγαλώνουν και τα μετόπισθεν της. Κι εκεί αποδεικνύεται άχρηστη η τεράστια συμβατική μηχανή προς στις κλασικές μεθόδους του ανταρτοπόλεμου, την ενέδρα και το λιανοντούφεκο. Αυτή είναι αχίλλειος πτέρνα της αυτοκρατορίας, η καταρράκωση της εικόνας του πανίσχυρου, του άτρωτου, του ακαταμάχητου.

Αυτός ο ασύμμετρος πόλεμος, ο ανταρτοπόλεμος, ο πόλεμος του αδύνατου, η δημιουργία πολλών Βιετνάμ είναι η μόνη ελπίδα, ο μόνος δρόμος που μένει στους λαούς για να φθείρουν την υπερεξοπλισμένη αλαζόνα αυτοκρατορία, να εξεγείρουν συνειδήσεις και στις χώρες της Δύσης ώστε να αναπτυχθούν μαζικά επαναστατικά κινήματα αλληλεγγύης στις λεηλατούμενες χώρες του Τρίτου κόσμου.

Ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό στη χώρα μας ήταν ο κύριος τομέας της δράσης της 17Ν. Οι περισσότερες ενέργειές της ήταν αντιϊμπεριλαστικές και ιδίως αντιαμερικάνικες.Επί 27 χρόνια γελοιοποιήσατε τις μυθοποιημένες μυστικές υπηρεσίες, ανέτρεπε και τσαλάκωνε την εικόνα των παντοδύναμων χολιγουντιανών υπερ-πρακτόρων. Έτσι εξηγείται η λύσσα τους, η μανία και η εκδικητικότητα απέναντί μας.

Η 17Ν ήταν αντικαπιταλιστική επαναστατική Οργάνωση στην Ελλάδα. Τα μέλη, ήταν αγωνιστές βγαλμένοι από τα σπλάχνα του ελληνικού λαού, που από το μεγάλο λαϊκό αγώνα του ΄21 ονειρεύεται να γίνει αφέντης στον τόπο του.

Όνειρο, που άγγιξε όταν άρχιζε να χτίζει τους πρώτους αυθόρμητους, αυθεντικούς λαϊκούς θεσμούς της Αυτοδιοίκησης και Δικαιοσύνης στην ελεύθερη Ελλάδα. Όνειρο, που έζησε κάτω από τους βομβαρδισμούς των Αγγλων. 2.500 χιλιάδες βόμβες την ημέρα, έπεφταν το Δεκέμβρη στις λαϊκές γειτονιές της Αθήνας και τα ναπάλμ των Αμερικάνων στον Εμφύλιο!

Γευτήκαμε μέσα από τις διηγήσεις των πατεράδων την πίκρα της ήττας, την ταπείνωση, τις διώξεις, την τρομοκρατία, τα Μακρονήσια, την απόλυτη εξουσία του χωροφύλακα και του στρατοδίκη. Αυτός ο τόπος είδε τους δοσίλογους να γίνονται κράτος! Τους μαυραγορίτες να γίνονται εφοπλιστές και βιομήχανοι και όλοι μαζί, να ροκανίζουν τις σάρκες και το μόχθο του ελληνικού λαού.

Ένα κράτος, που με το ληστρικό του φορολογικό σύστημα και τον ελεγχόμενο τραπεζικό τομέα, κατεύθυνε τον πλούτο που παρήγαν οι πολλοί, στις τσέπες των λίγων για να δημιουργηθεί μεταπολεμικά και μέχρι σήμερα, μια τάξη που ενώ αρμέγει τη χώρα, να μην αναλαμβάνει κανένα ρίσκο, κανένα κόστος, παρά μόνο κέρδη, οδηγώντας τη χώρα σε μια στρεβλή, ρηχή ανάπτυξη και την αναπόφευκτη σήμερα αποβιομηχάνιση.

Ο Ωνάσης γλαφυρά περιέγραψε τη μεγάλη ιδιωτική επιχείρηση σαν ένα κουβά, όπου ο μεγαλοϊδιοκτήτης πετά μέσα ακαθαρσίες και όταν γεμίσει ξεφορτώνει το δύσοσμο κουβά στο κράτος, για να τον ξεπλύνει και πάλι καθαρό να τον παραδώσει στους επόμενους!

Είδαμε τους πολιτικούς άλλο λιγότερο και πιο διακριτικά, άλλος περισσότερο και πιο κυνικά, να τηρούν «την άψογον στάσιν», όπως περιέγραψε ο Μεϊνο. Τη στάση του ραγιαδισμού και της υποτέλειας που στοίχισε στη χώρα την Κυπριακή τραγωδία, τις βάσεις που αποχωρούν αναβαθμιζόμενες, την ετεροδικία, το «Ευχαριστώ»  για τα Ίμια, την κατάργηση του ασύλου για τον ικέτη Οτσαλάν, την παράδοση των νέων Ακροναυπλιωτών στα νέα Νταχάου αύριο, την επερχόμενη τραγωδία στο Αιγαίο.

Είδαμε την τάση των ισχυρών του πλούτου και της εξουσίας να παραβιάζουν όλους τους αστικούς νόμους, τους νόμους των φιλελεύθερων επαναστάσεων, με σκάνδαλα, μίζες, απάτες, κομπίνες και να μένουν ανεξέλεγκτοι από την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη.

Είδαμε το πολιτικό προσωπικό της χώρας σε κάθε αλλαγή του να αλληλο-αμνηστεύεται. Η Ένωση Κέντρου αμνηστεύει την ΕΡΕ το ΄65, ο Καραμανλής τους Χουντικούς το ΄74, ο Παπανδρέου τη Νέα Δημοκρατία το ΄81, ο Μητσοτάκης το ΠΑΣΟΚ με μια παρωδία δίκης βέβαια χωρίς αποτέλεσμα, το ΠΑΣΟΚ αμνηστεύει το Μητσοτάκη και ο Καραμανλής ο νεώτερος -παρά τα όσα λέγει- θα αμνηστεύσει το ΠΑΣΟΚ αύριο, γιατί ξέρει ότι θα υπάρξει και μεθαύριο.

Είδαμε την Αριστερά να ενσωματώνεται, να εκτονώνει και να ξεπουλά τους αγώνες, να αφήνει να χάνονται κατακτήσεις δεκαετιών, να μεταμορφώνεται από την Κίρκη της εξουσίας, να γίνεται το αριστερό δεκανίκι του καθεστώτος και είπαμε: Φτάνει πια, υπάρχει και η άλλη Αριστερά. Η Αριστερά, που αντί να γυρίζει και το άλλο μάγουλο, ρίχνει κλωτσιά στο καλάμι!.

Πέρα από την καθεστωτική, υπάρχει και η αντι-καθεστωτική Αριστερά. Πέρα από τη βολεμένη, την τακτοποιημένη, υπάρχει και η άτακτη, η ανυπότακτη, η αντάρτικη. Αυτή που πιστεύει πως απέναντι στη βαθιά κρίση του συστήματος, κρίση πολιτική, κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική, κρίση αξιών, η λύση μπορεί να είναι μόνο επαναστατική.

Στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» οι Μαρξ και Ένγκελς γράφουν: «Οι Κομμουνιστές θεωρούν ανάξιό τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο με τη βίαιη ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος«. Στον 1ο τόμο του <<Κεφαλαίου>> λέει ο Μαρξ «Η βία είναι η μαμή κάθε παλιάς κοινωνίας, που κυοφορεί μια καινούρια».

Όσο για το Λένιν στο 14ο τόμο ονομάζει ενέργειες σαν της 17Ν, «Παρτιζάνικες» και τις εντάσσει στα πλαίσια του επαναστατικού οπλοστασίου της εργατικής τάξης.

Η ένοπλη άμεση δράση ξεκινά από το γεγονός ότι θα είναι πολύ αργά να σκεφτεί κανείς για ένοπλο αγώνα, όταν ωριμάσουν οι συνθήκες και περιγράφεται στο αρχικό της στάδιο, από την ακόλουθη θέση των Τουπαμάρος: «Η ίδια η επαναστατική δράση ακόμη και το γεγονός ότι εξοπλιζόμαστε, ότι προετοιμαζόμαστε, ότι εφοδιαζόμαστε, το γεγονός ότι προβαίνουμε σε πράξεις που παραβιάζουν την αστική νομιμότητα, δημιουργεί μια συνείδηση, μια οργάνωση και επαναστατικές συνθήκες».

Η 17Ν όταν μπήκε στο Τμήμα του Βύρωνα για να πάρει όπλα, στο Πολεμικό Μουσείο για να πάρει μπαζούκας, στο στρατόπεδο του Συκουρίου για να πάρει πολεμοφόδια και όλα αυτά χωρίς να ανοίξει μύτη, έκανε πράξεις ένοπλης προπαγάνδας. Έδειχνε επιπλέον ότι δεν ήταν ετεροκίνητη, ότι βασιζόταν στις δικές της δυνάμεις, για να βρει τα απαραίτητα υλικά για τον αγώνα.

Όταν ο Αρης με την αρχική αντάρτικη ομάδα του έμπαινε σ΄ ένα χωριό με τους ενόπλους του σε παράταξη και έβγαζε λόγο στην πλατεία, πραγματοποιούσε μια πράξη ένοπλης προπαγάνδας. Έδειχνε ότι κάτω από τη μύτη των Γερμανών, μπορούσε να υπάρξει δράση. Προκαλούσε ένα δυνατό σοκ, δημιουργούσε συνθήκες για παραπέρα ανάπτυξη της δράσης.

Βέβαια, η 17Ν δεν ήταν η αρχική ομάδα του Αρη και βέβαια στην Ελλάδα η αμερικάνικη κατοχή δεν είναι άμεμπτη και κρατά τα προσχήματα και βέβαια υπάρχει μια τυπική αστική δημοκρατία που συγκαλύπτει την πραγματική ολιγαρχία των ισχυρών του πλούτου, μια <<φιλελεύθερη ολιγαρχία>> όπως την ονομάζει ο Καστοριάδης.

Όμως η δράση της 17Ν έχει τα ίδια χαρακτηριστικά της αντάρτικης δράσης. Χαρακτήρισαν την πρακτική της 17Ν ως τρομοκρατία. Εμείς απαντάμε: όχι. Η 17Ν στρεφόταν εναντίον στόχων – συμβόλων ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού. Πράγματι, κατάφεραν να τους τρομοκρατήσει.

Η Αμερικάνικη Πρεσβεία στη μικρή μας χώρα, ήταν η πρώτη σε ύψος δαπανών, για λόγους ασφαλείας σε ολόκληρο τον κόσμο! Οι μυστικές υπηρεσίες όλων των μεγάλων Δυτικών χωρών, έστελναν τους καλύτερους σπεσιαλίστες τους, ξόδευαν αμύθητα ποσά για έρευνες και πληροφορίες. Οι μεγαλο-βιομήχανοι και εφοπλιστές ύψωναν φρούρια, δημιουργούσαν στρατιές σωματοφυλάκων, ξόδευαν τεράστια ποσά για παράλληλες έρευνες για να βρουν τη 17Ν, για να θωρακίσουν τα αυτοκίνητά τους, να τα εξοπλίσουν με ηλεκτρονικά αντίμετρα.

Όλοι αυτοί -και μιλάμε για λίγες χιλιάδες άτομα- ναι πράγματι τους τρομοκρατούσε η 17Ν και είναι περήφανη γι΄ αυτό!

Όμως το σύνολο του ελληνικού λαού δεν ξυπνούσε ούτε κοιμόταν με το φόβο της 17Ν. Σε μια δημοσκόπηση λίγο πριν την έκρηξη του Πειραιά, μόνο το 2% του δείγματος θεωρούσε τη λεγόμενη τρομοκρατία πρόβλημα, τοποθετώντας το τελευταίο στη σχετική λίστα.

Για το λαό, τρόμο του προκαλεί η βία του κράτους και του καθεστώτος. Η βία των κατασταλτικών μηχανισμών, η βία της φτώχειας και της ανεργίας, η αλλοτρίωση, η απάθεια και η μοναξιά. Ο όρος «τρομοκρατία» χρησιμοποιείται από το καθεστώς για να συγκαλύψει την πραγματικότητα της δικής του βίας, ή της απειλής βίας και τιμωρίας, που τρομοκρατεί το λαό και για να συκοφαντήσει τη λαϊκή αντιβία με μια λέξη που απευθύνεται στο συναίσθημα και προκαλεί αποστροφή.

Η 17Ν χαρακτηρίστηκε από πολλούς Οργάνωση του μέτρου. Παίρνοντας υπόψη τη συγκυρία και το επίπεδο ανάπτυξης του Κινήματος, δεν κήρυξε ολοκληρωτικό πόλεμο σε όλα τα μέτωπα. Δεν ανέβασε το επίπεδο της δράσης, σύμφωνα με τις εκάστοτε επιχειρησιακές δυνατότητές της. Δεν μπέρδεψε ποτέ τις επιθυμίες της με την πραγματικότητα, η βία με τη βιασύνη.

Μέσα σε αυτή τη λογική, δεν επιχείρησε να χτυπήσει την καρδιά του κράτους δημιουργώντας υπερβολικές οξύνσεις, ανεξάρτητα από το ότι θεωρούσε την θεωρητική σύλληψη περί κέντρου του κράτους μάλλον απλουστευτική.

Ήθελε η κάθε ενέργεια να προκαλεί το μεγαλύτερο δυνατό αντίκτυπο με την ελάχιστη δυνατή βία ως προς τις συνέπειες. Το κύριος βάρος της δραστηριότητάς της δεν έπεφτε στα κείμενα, στις προκηρύξεις ή σε κάποιο έντυπο -παρά το ότι τα θεωρούσε αναγκαία και απαραίτητα- αλλά στις ενέργειες. Το βάρος έπεφτε στις πράξεις και όχι στα λόγια.

Έτσι, δεν βγήκε παραδείγματος χάρη προκήρυξη για την πολύ σημαντική επίθεση στην Αμερικάνικη Πρεσβεία, ούτε σταμάτησε η δράση όταν για ένα διάστημα απαγορεύτηκε η δημοσίευση των προκηρύξεων. Τη διακίνηση των ιδεών, μπορούν να τη στραγγαλίσουν, τον πολιτικό λόγο μπορούν να τον ακυρώσουν! Το γεγονός όμως της ενέργειας και το νόημά της δεν μπορεί να αποκρυβεί ή να διαστρεβλωθεί.

Η προπαγάνδιση της λαϊκής βίας έπρεπε να επιτυγχάνεται από την ίδια την ενέργεια. Στη δράση της 17Ν το μήνυμα, ήταν η ίδια η ενέργεια. Υπήρχε ανάγκη να είναι κατανοητή από το λαό, <<να μιλά από μόνη της>> όπως λέγαμε, να αποκαλύπτει και να από-νομιμοποιεί το καθεστώς και φυσικά να μην έχει αρνητικές επιπτώσεις σε επιμέρους Κινήματα ή σε εργαζομένους.

Η δράση της 17Ν ήταν δεμένη με τις πλατιές λαϊκές μάζες και τα προβλήματά τους. Το χτύπημα για παράδειγμα του ληστρικού φορολογικού συστήματος, ή του ιατρικού κατεστημένου, αναδείκνυε τη λειτουργία του κράτους – απατεώνα, που πλήττει διπλά τον ελληνικό λαό, ληστεύοντάς τον με το φορολογικό του σύστημα, χωρίς να παρέχει στοιχειώδεις υπηρεσίες υγείας, αναγκάζοντάς τον να πληρώσει γι΄ αυτές, τεράστια ποσά στους μεγαλο-γιατρούς και τις ιδιωτικές κλινικές.

Η δράση της 17Ν ήταν δράση συμβολική. Επέλεγε στόχους – σύμβολα της εξουσίας σε όλες τις εκφάνσεις της οικονομική, κοινωνική, πολιτική, εκπροσώπους των μηχανισμών και θεσμών του αστικού καθεστώτος, της ιμπεριαλιστικής ηγεμονίας με τους μηχανισμούς της, της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, της ληστείας του κοινωνικού πλούτου και της δημόσιας περιουσίας, των εξωνημένων πολιτικών, των διεφθαρμένων κρατικών λειτουργών, της κρατικής καταστολής.

Οι ενέργειες της 17Ν είχαν παραδειγματικό χαρακτήρα και ταυτόχρονα προειδοποιητικό και προληπτικό, αφού αποσκοπούσαν να οδηγήσουν σε επανασχεδιασμό ή και αποχή ακόμη από πράξεις επιβλαβείς για το κοινωνικό σύνολο.

Η δράση της 17Ν είχε πολιτικά αποτελέσματα. Εκλαμβανόταν σαν δίκαιη κοινωνική άμυνα απέναντι σε δραστηριότητες που επέσυραν σοβαρή κοινωνική βλάβη. Αν δεν κάνω λάθος, αν μπω στα χωράφια σας, στο δικό σας Ποινικό Κώδικα θεωρείται νόμιμη η προσβολή αυτού που επιτίθεται άδικα.

Δεν δικαιούται η κοινωνία ή κάποια μέλη της αμυνθούν με πολιτικό σκεπτικό απέναντι σε πράξεις με βαρύτατο κοινωνικό κόστος, όταν τους δράστες οι δικοί σας οι θεσμοί ουδέποτε αγγίζουν λειτουργούς, ή έστω και σαν κοινωνικό αντίβαρο.

Έδινε μήνυμα αντίστασης, ότι απέναντι στην πανίσχυρη εξουσία υπάρχουν κάποιοι που αντιστέκονται ακόμη και θα αντιστέκονται για πάντα. Τόνωνε έτσι το αίσθημα αξιοπρέπειας και περηφάνιας του λαού, ενώ προκαλούσε τριγμούς στην εξουσία και στους μηχανισμούς.

Οι ενέργειες της 17Ν εκλαμβάνονταν από τον ελληνικό λαό, με βάση την εμπειρία του τις προσβολές και ταπεινώσεις που έχει υποστεί, τις αδικίες που είχε υποφέρει, την καταπίεση και εκμετάλλευση που βιώνει σαν πράξεις απόδοσης δικαιοσύνης και λαϊκής άμυνας.

Για όλους αυτούς τους λόγους συναντούσε την κοινωνική αποδοχή. Μια σημαντική αποδοχή, της οποία η 17Ν γινόταν αποδέκτης και νομιμοποιούσε την Οργάνωση να συνεχίζει τη δράση της. Θα αναφέρω μόνο τη δημόσια μαρτυρία δύο αναλυτών, του σοβαρού Καθηγητή κ. Μπέη στην <<ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ>> ο οποίος μιλά για «πολιτικώς οδυνηρά αποτελέσμάτα δημοσκοπήσεων για συμπάθεια στη 17Ν» και του ιδιαίτερα εμπαθούς αντιπάλου μας του κ. Μαρίνου Ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας στην εφημερίδα <<ΤΟ ΒΗΜΑ>> που λέει ότι «το 23,7% ήτοι 2.370.000 Έλληνες συμπαθεί τους αγωνιστές της 17Ν».

Πρόκειται για ένα αναμφισβήτητο αντικειμενικό γεγονός που αποδείχνει ότι η 17Ν είχε κοινωνικές ρίζες και η δράση της ήταν αποτέλεσμα κοινωνικών αιτιών.

Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο περίφημο επιχείρημα περί συμψηφισμού της βίας, που ακούγεται από τους εκπροσώπους της κυρίαρχης ιδεολογίας. Λένε: «υπάρχει η βία από τη μια μεριά, το κράτος στον ιμπεριαλισμό, αλλά υπάρχει και η βία από την άλλη πλευρά η λαϊκή βία συμπεριλαμβανομένης της 17Ν». Ρωτάνε: συμψηφίζετε την κρατική βία με την επαναστατική βία;

Ας παραβλέψουμε το γεγονός ότι κάποιοι από αυτούς που υποστήριζαν αυτή την άποψη συμμετέχουν σε κρατικά όργανα και θεσμούς και συνεπώς δεν μπορούν να βάζουν τον εαυτό τους σε δήθεν ουδέτερη σχέση μεσότητα μεταξύ των δύο άκρων.

Ας θυμηθούμε το Αφγανιστάν, τη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, τις ισοπεδωμένες γειτονιές, χιλιάδες άμαχοι νεκροί, σε 500.000 υπολογίζονται από βρετανικές πηγές οι αναμενόμενοι θάνατοι από καρκίνο μόνο στο Ιράκ. Μπορούν αυτές οι εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί να μπουν στην ίδια ζυγαριά με τις λίγες εκατοντάδες νεκρούς Αμερικανούς στρατιώτες από τη λαϊκή αντιβία και πέρα από την ποσότητα πρόκειται για την ίδια ποιότητα;

Να αναφέρουμε τις χιλιάδες νεκρούς από τα εργατικά ατυχήματα, τις εκατοντάδες πνιγμένους στα πλωτά φέρετρα, την εξόφθαλμη περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής των εργαζομένων μπροστά στη βία του κεφαλαίου. Μιλάμε κι εδώ για την ίδια ζυγαριά, την ίδια ποσότητα και ποιότητα βίας με τους συμβολικούς στόχους της άλλης πλευράς;

Είναι γνωστή η φιλοσοφική αρχή ότι η ποσότητα καθορίζει από ένα σημείο και μετά την ποιότητα και αντίστροφα ότι η ποιότητα επηρεάζει την ποσότητα. Η βία σε μεγάλη κλίμακα (ποσότητα) προσδιορίζει το χαρακτήρα της ως βία εκμετάλλευσης με μια ποιότητα. Η βία εκμετάλλευσης της ποιότητας δεν μπορεί να ασκηθεί παρά σε μαζική κλίμακα, σαν μαζική βία ποσότητα.

Από τη μια δηλαδή υπάρχει η επιθετική βία, η βία εκμετάλλευσης, η βία των καταπιεστών που στοχεύει στη διατήρηση και μεγέθυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και είναι άδικη και από την άλλη υπάρχει η αμυντική βία, η βία αντίστασης η λαϊκή βία που στοχεύει στην κατάργηση των κοινωνικών ανισοτήτων και είναι δίκαιη.

Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε δεν μπορούμε να συμψηφίζουμε ανόμοια πράγματα. Και για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Καθηγητή Ρούσση, «ο τύπος της βίας της 17Ν από τη μια είναι δευτερογενής σε σχέση με τις οικονομικές και κοινωνικές αντιθέσεις που τη γεννούν και από την άλλη είναι δευτερεύουσα σε σχέση με την κρατική και ιμπεριαλιστική βία».

Όμως το δικαίωμα στη ζωή είναι αδιαπραγμάτευτο; Για την κυρίαρχη ιδεολογία και τους φορείς της η αφαίρεση ζωής είναι σε κάθε περίπτωση πράξη εγκληματική και ο δράστης εγκληματίας; Αν η απάντηση είναι καταφατική, τότε από ιστορική και κοινωνική άποψη οδηγούμαστε στους εξής παραλογισμούς:

Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 ήταν μια σειρά εγκληματικών πράξεων και δε θα αναφερθώ βέβαια στη σφαγή της Τριπολιτσάς ή στις πυραμίδες κομμένων κεφαλιών που ύψωνε ο Καραϊσκάκης. Οι βίαιες ενέργειες των κλεφτών κατά των φοροεισπρακτόρων και των κοτζαμπάσηδων, ήταν πράξεις εγκληματικές από επικίνδυνα εγκληματικά στοιχεία. Η Φιλική Εταιρεία που εξόντωνε ύποπτα στοιχεία που εξόντωνε ύποπτα στοιχεία για να εκπληρώσει τους σκοπούς της, ήταν μια συμμορία δολοφόνων. Οι εκτελέσεις των προδοτών από τον ΕΛΑΣ, ήταν δολοφονίες που προκαλούν πόνο και αγανάκτηση.

Όταν λοιπόν το ζήτημα τίθεται ιστορικά, τότε η κυρίαρχη ιδεολογία αναδιπλώνεται και χαρακτηρίζει την αφαίρεση της ζωής άλλοτε ως πράξη ηρωισμού και άλλοτε ως εγκληματική πράξη. Η περίπτωση Παναγούλη είναι χαρακτηριστική.

Η αξία λοιπόν της ζωής στο δικό σας σύστημα αξιών γίνεται σχετική και όχι απόλυτη έννοια και οι πρώτοι που τη σχετικοποιούν είναι το κράτος με τα όργανά του και ο ιμπεριαλισμός με τις σφαγές. Το τί είναι έγκλημα καθορίζεται από την ιδεολογία των κυρίαρχων και σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Οι κατηγορίες εναντίον μας δεν μπορούν να μεταμφιέζονται με τη μάσκα της ηθικής αλλά να ειδωθούν κάτω από το πρίσμα της εξυπηρέτησης αυτών των συμφερόντων.

Ας αφήσουν λοιπόν τις υποκρισίες περί ιερότητας απαραβίαστου και λοιπά ηχηρά και ας μας το πουν ανοιχτά και με απλά λόγια: Κύριοι, το μονοπώλιο της βίας το έχει το κράτος για να διασφαλίζει την τάξη, δηλαδή την απρόσκοπτη συνέχιση της εκμετάλλευσης των πολλών από τους λίγους. Όποιος το αμφισβητήσει από επαναστατική θέση, μαύρο φίδι που τον έφαγε. Αφήστε σαν Ψωμιάδηδες να σας βάζουμε δυο τρεις μέρες μέσα για τα μάτια του κόσμου, ή καλύτερα εφοπλιστές του ΣΑΜΙΝΑ ή βιομήχανοι των ΣΩΛΗΝΟΥΡΓΕΙΩΝ Κορίνθου, να μην ασχοληθούμε καθόλου μαζί σας.

Ας πέσουν λοιπόν οι μάσκες και ας παρατήσουμε τα προσχήματα. Οι ιδιοκτήτες των ΣΩΛΗΝΟΥΡΓΕΙΩΝ Κορίνθου ουδέποτε θα διωχθούν, όπως δεν διώχθηκαν και δεν θα διωχθούν οι υπεύθυνοι για άλλα εργατικά ατυχήματα για τους σακατεμένους εργάτες, τους χιλιάδες νεκρούς. Εδώ χρειάζεται να αναφέρουμε ένα ανατριχιαστικό παράδειγμα, ένα ανατριχιαστικό γεγονός. Οι εργολάβοι των μεγάλων έργων, συνυπολογίζουν στους προϋπολογισμούς τους το κόστος των θανατηφόρων εργατικών ατυχημάτων, αποτιμούν δηλαδή σε μερικά ευρώ, το κόστος των σίγουρων δολοφονιών, αφού η λήψη μέτρων ασφαλείας στοιχίζει περισσότερο.

Στα ΣΩΛΗΝΟΥΡΓΕΙΑ το έγκλημα θα είχε αποφευχθεί αν είχαν τοποθετηθεί απλώς βαλβίδες αντεπιστροφής στις φιάλες οξυγονοκόλλησης, σύμφωνα με το πόρισμα. Όμως στοιχίζουν. Ελάχιστα, αλλά στοιχίζουν. Όπως στοιχίζουν τα φίλτρα στις καμινάδες των εργοστασίων που ξερνούν καρκινογόνους ρύπους. Όπως στοιχίζουν τα μέτρα ασφαλείας. Γι αυτό η Ελλάδα είναι η πρώτη με τριπλάσιο ποσοστό κερδών απ΄ όλες τις χώρες της ζώνης του ευρώ όπως είναι και η πρώτη σε ποσοστό εργατικών ατυχημάτων.

Εδώ δεν υπάρχει ο περίφημος «ενδεχόμενος δόλος»; Ας πέσουν οι μάσκες. Οι εφοπλιστές του ΣΑΜΙΝΑ ουδέποτε θα διωχθούν, όπως δεν διώχθηκε κανένας εφοπλιστής για τους εκατοντάδες πνιγμένους στα πλωτά τους φέρετρα. Όπως δεν θα διωχθεί ο ιδιοκτήτης του IRON ANTONIS για το σάπιο JET ONE που τυχαία δεν έγινε ΣΑΜΙΝΑ με νέους δεκάδες νεκρούς. Αλλωστε έχει αθωωθεί για το σαπιοκάραβο IRON ANTONIS με τους 24 νεκρούς μαζί με τους υπεύθυνους του νεογνώμονα που υπέγραψαν τα πιστοποιητικά αξιοπλοϊας για να ταξιδεύουν ελεύθερα τα ΔΥΣΤΟΣ και τα άλλα.

Ας πέσουν οι μάσκες. Τα κρατικά όργανα που εξοστρακίζουν τις σφαίρες τους σε μετανάστες, μικροκλεφτρόνια, διαδηλωτές, αθωώνονται ή καταδικάζονται σε συμβολικές ποινές. Για τη 17Ν έγιναν ειδικοί νόμοι, έκτακτα μέτρα, ειδικές φυλακές, ειδική σύνθεση του Δικαστηρίου σας.

Ναι, αλλά μπορούν να γίνουν βίαιες ενέργειες σε συνθήκες δημοκρατίας; Καταρχήν βέβαια η ερώτηση υπονοεί ότι μπορούν να γίνουν σε περίοδο δικτατορίας. Ας δούμε όμως τη σημερινή δημοκρατία μας. Σε πρόσφατο άρθρο του ο καθηγητής Παρασκευόπουλος έγραψε: «Δημοκρατία χωρίς σεβασμό στο κράτος δικαίου και το κράτος πρόνοιας γίνεται τύπος άνευ ουσίας και εκφυλίζεται. Η υποβαθμισμένη λειτουργία ενός Κοινοβουλίου δε θα μπορούσε να εξαγνίσει βασανιστήρια ή δίκες σε έκτακτα δικαστήρια». Με δυο φράσεις τα είπε όλα ο κ. καθηγητής.

Ο κ. Κρουσταλάκης πέρυσι με την έναρξη του δικαστικού έτους, επέστησε όπως είπε <<το ξίφος της Δικαιοσύνης εναντίον όποιου παρανομεί, όσο ψηλά και αν βρίσκεται, όσο ισχυρός και αν είναι>>. Και λίγο μετά είπε: «Ο κόσμος έχει βαρεθεί τα λόγια, αλίμονο αν τον απογοητεύσουμε, θα έχουμε χάσει το τρένο της νομιμοποίησής μας στην κοινωνία». Το δικαστικό έτος βέβαια κοντεύει να τελειώσει και η Δικαιοσύνη πολλά έτη τώρα βλέπει τα τρένα να περνούν.

Μια από τις βασικές αρχές της δημοκρατίας, η ισονομία, δεν εφαρμόζεται. Οι νόμοι δεν ισχύουν για τους ισχυρούς. Όσον αφορά το κράτος πρόνοιας, εξαϋλώνεται για να καταστεί αόρατο μπρος στην επέλαση της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας που σαρώνει κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών. Μια κοινωνία που δε νοιάζεται για τους αδύναμους, που δε φροντίζει τους ανήμπορους, που δεν έχει αλληλεγγύη, δεν είναι δημοκρατική κοινωνία. 20% των Ελλήνων είναι κάτω από τα όρια της φτώχιας. 15% η ανεργία, η μεγαλύτερη κοινωνική πληγή, η μεγαλύτερη τρομοκρατική, η μεγαλύτερη διαβρωτική δύναμη της κοινωνίας. Ένας στους τρεις νέους άνεργους. Χαρίζεται η δημόσια περιουσία, ο δημόσιος πλούτος, η δημόσια γη.

Να πούμε για τις μίζες των δισεκατομμυρίων στους εξοπλισμούς; Το διαρκές έγκλημα των δημοσίων έργων; Τα ΜΜΕ των βαρόνων εργολάβων; Τη νέα μεγάλη ιδέα της Ολυμπιάδας, των αρπακτικών, της ρεμούλας και της απάτης; Για πόσα χρόνια θα την πληρώνουμε μετά το 2004; Για το υποβαθμισμένο Κοινοβούλιο που νομοθετεί κατά παραγγελία όπως διαβάσαμε πρόσφατα και στον Κουταλίδη και όπως το βλέπουμε όλοι; Για μια αδύνατη Κυβέρνηση που άγεται και φέρεται σύμφωνα με τις διαθέσεις των ισχυρών; Ποια δημοκρατία;

Μπορούν να γίνουν βίαιες ενέργειες στη δημοκρατία; Μπορεί να θέλει κανείς να ανατρέψει μια τέτοια δημοκρατία; Και βέβαια μπορεί. Γιατί πρόκειται για ένα σύστημα άρνησης της δημοκρατίας. Γιατί πρόκειται για μια δημοκρατία που αυτο-αναιρείται. Ο ένοπλος επαναστάτης δεν είναι μανιακός της βίας, παράφρονας λάτρης των όπλων και των σκοτωμών. Σε αυτούς τους ανθρώπους διαθέτει πολλές και νόμιμες δυνατότητες να ασκήσουν τις έξεις τους.

Ο επαναστάτης που μέσα από μια πολιτική ανάλυση επέλεξε τη βία σαν άμεσο μέτρο, είναι υποχρεωμένος να φτάσει, αν είναι συνεπής με τον εαυτό του και τις ιδέες του ως τις ακραίες του συνέπειες. Πρώτα-πρώτα η επιλογή του αυτή βρίσκεται σε αντίθεση με τα προσωπικά του συμφέροντα. Έπειτα έχει να ξεπεράσει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης σε μια στάση ζωής βιολογικά παράλογη, γιατί κινδυνεύει να χάσει τη ζωή του και την ελευθερία του. Κυρίως όμως έχει να αντιμετωπίσει μια βαθιά και δυσβάσταχτη αντίφαση ανάμεσα στην αγάπη για τη ζωή και την αναγκαιότητα να δρα κατά ζωής.

Αυτή την αντίφαση ο αγωνιστής τη βιώνει τραγικά, οδυνηρά. Θλίβεται, πονά, σπαράζεται από αυτήν, πορεύεται με αυτήν, ζει με αυτήν, πληρώνει βαρύ ψυχικό τίμημα. Ξέρει όμως ότι μετέχει σε έναν αγώνα κατά της πρωτογενούς βίας, τη βία που στερεί τον άνθρωπο από τη βαθύτερή του ουσία, τον απανθρωπίζει, τον βυθίζει στη βαρβαρότητα.

Οι έννοιες που επιστρατεύουν εναντίον μας, «εγκληματίες», «ειδεχθείς δολοφόνοι» κτλ., δε μπορούν να κρίνουν τη δράση μας. Ο ένοπλος επαναστάτης σέβεται τη ζωή. Γι αυτό και παίρνει τα όπλα για να την υπερασπίσει απ΄ όσους την κακοποιούν και την εξευτελίζουν. Και μπορεί να οδηγηθεί και να αποδέχεται την απώλεια μιας ζωής, εφόσον χρειάζεται για να προχωρήσει η επαναστατική υπόθεση, αλλά και όταν πρόκειται γι αυτούς που ευθύνονται για την κακοποίηση και τον εξευτελισμό της ζωής των πολλών.

Έχοντας διαφορετικό μέτρο από το κοινωνικά αποδεκτό για την ταξική καταπίεση και τον καθημερινό εξευτελισμό που υφίσταται η πλειονότητα των ανθρώπων, έχοντας πλήρη επίγνωση της απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής από τους μηχανισμούς κυριαρχίας και κυρίως έχοντας επιλέξει την ένοπλη σύγκρουση σήμερα και όχι στο αόριστο μέλλον, αποκτά διαφορετική σχέση με τη ζωή, πρώτα απ΄ όλα τη δική του και δε διστάζει να θυσιάσει και τη δική του τη ζωή, αν αυτό απαιτούν οι ανάγκες του αγώνα.

Ο ένοπλος επαναστάτης κάνει παρέμβαση σε μια κοινωνία πελώριων ανισοτήτων όπου μαίνεται ο ακήρυχτος κοινωνικός πόλεμος με θύματα και από τις δυο πλευρές, πολύ περισσότερο από τη μια πλευρά, πολύ λιγότερο από την άλλη. Έναν πόλεμο που αντιπαρατάσσει άτομα, τα οποία δεν είναι αφηρημένα άτομα, έχουν όνομα, έχουν μια οικογένεια, έχουν ανθρώπους που τους αγαπάνε, που τους μεγάλωσαν, για τους οποίους είναι αναντικατάστατοι. Σε αυτές τις οικογένειες οφείλουμε σεβασμό και συμπόνια.

Σε καμία περίπτωση όμως δε μπορούν κάποιοι υποκριτικά και δημαγωγικά να εκμεταλλεύονται στο βωμό σκοπιμοτήτων. Υποκρισία που φαίνεται ολοκάθαρα αν αναρωτηθούμε: Ξέρει κανείς τα ονόματα των τεσσάρων νεκρών του ΚΑΠΑ ΜΑΡΟΥΣΗΣ που δολοφόνησαν τα ΜΑΤ; Θυμάται κανείς το όνομα του παιδιού που δολοφόνησε εν ψυχρώ ο Μελίστας; Γιατί θυμόμαστε τα 45άρια αλλά ξεχνάμε τα αστυνομικά 38άρια κ. Πρόεδρε;

Γίνονται μνημόσυνα, κατατίθενται στεφάνια για τον Κουμή και την Κανελλοπούλου; Γνωρίζει κανείς τα ονόματα των 7 δολοφονημένων στα ΣΩΛΗΝΟΥΡΓΕΙΑ Κορίνθου, στα κάτεργα του Λάτση και του Βαρδινογιάννη, στο ΔΥΣΤΟΣ, στο ΣΑΜΙΝΑ, στο IRON ANTONIS, στο ΠΑΣΙΦΑΙΑ, στα δεκάδες άλλα ναυάγια; Έχει πάει κανείς στα νεκροταφεία των μεταλλίων του Μποδοσάκη να δει τις ηλικίες στους τάφους των μεταλλορύχων που πέθαναν με σαπισμένα πνευμόνια; Όλες αυτές οι οικογένειες είχαν όνομα; Είχαν παιδιά που έχασαν; Βρήκαν ποτέ βήμα να μιλήσουν; Βρήκαν τηλεοπτικά κανάλια;

Είδαν πολιτικούς να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα; Είχαν ποτέ τόσο μεγάλα ονόματα δικηγόρων Πολιτικής Αγωγής; Ήταν καν Πολιτική Αγωγή και σε ποια δίκη; Είχαν το σεβασμό, τη συμπόνια και τη συμπαράσταση κανενός επίσημου φορέα;

Ο κοινωνικός ανταγωνισμός, ο κοινωνικός πόλεμος, ο εμφύλιος πόλεμος, διεξάγεται εδώ και πάρα πολλά χρόνια, περνά φάσεις όξυνσης και ύφεσης, άλλοτε είναι εμφανής, άλλοτε αφανής, άλλοτε υπό τη μάσκα του κράτους δικαίου, άλλοτε στην πιο καθαρή του μορφή. Και θα συνεχίζεται μέχρις ότου πάψουν να υφίστανται τάξεις.

Όταν η ανθρωπότητα βγει από τη βάρβαρη προϊστορία της, από τους πολέμους, την εξαθλίωση, την προσφυγιά, τον αναλφαβητισμό, τη λεηλασία του πλανήτη από τις πολυεθνικές, όταν περάσει στο βασίλειο της ελευθερίας, της ισότητας, της ανεμπόδιστης ανάπτυξης του ανθρώπου, όταν η ανθρωπότητα χειραφετηθεί, όταν οι άνθρωποι επανοικειοποιηθούν την ανθρωπιά τους, τότε η ανθρώπινη ζωή θα είναι αυταξία πραγματική και όχι υποκριτική.

Χτες το βράδυ που έγραφα, ξενύχτησα κιόλας, ήθελα να γράψω ακόμα ένα κεφάλαιο, έναν επίλογο. Δεν το έγραψα. Θα σας πω μερικούς στίχους του Παλαμά:

Παιδί το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι όπως το δεις να μην το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και βρέξε το πιο στέρεα
και πλούτισε τη χλόη του και πλάταινε τη γη του,
κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεκτα, πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα κι όσα δέντρα,
για τίποτ΄ άλλο δεν “φελούν, παρά για μετερίζια.

Μη φοβηθείς το χαλασμό, φωτιά, τσεκούρι τράβα,
ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε, το περιβόλι κόφτο
και χτίσε κάστρο πάνω του και ταμπουρώσου μέσα
για πάλεμα, για μάτωμα, για τη καινούργια γέννα,
που όλο την περιμένουμε κι όλο κινά για νά΄ ρθει
κι όλο συντρίμι χάνεται, στο γύρισμα των κύκλων.

Είναι η στιγμή που η αίθουσα του δικαστηρίου δονείται από χειροκροτήματα και το σύνθημα: «ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ»

exitnews.gr