Ίσως φαντάζει περίεργη μία τέτοια κουβέντα την ώρα που
υπάρχουν μνημόνια, χαράτσια, αυτοκτονίες και πείνα. Όμως ακριβώς γι'αυτό
υπάρχει η ανάγκη της, γιατί ενώ πάνε να μας αφανίσουν υπάρχει αυτή η
"βαριά" λέξη που μας κρατάει δυνατούς έως και αισιόδοξους: η
ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.
Φαίνεται ίσως λίγο, αλλά είναι πολύ και είναι πολύ γιατί κάποιοι ακόμα δεν έχουν μάθει στην ευκολία, γιατί ενώ κάποιοι ζητιανεύουν στην Ευρώπη και τη Γερμανία για περισσότερη φτώχεια των λίγων και περισσότερο πλούτο των πολλών, κάποιοι άλλοι παλεύουν με τον άλλο τους εαυτό για να μην παραδοθούν στην ευκολία της στιγμής, παλεύουν για να ζήσουν με αξιοπρέπεια και όταν αλλάξουν τα πράγματα να μπορούν να κοιταχτούν στον καθρέφτη.
Είναι όλοι εκείνοι που ψάχνουν φαΐ στα σκουπίδια γιατί κανείς δε φρόντισε να έχουν φαΐ να τους περιμένει σπίτι (αν υπάρχει και αυτό), είναι όλοι εκείνοι που λόγω ηλικίας και πετσοκομμένης σύνταξης αναγκάζονται να πουλάνε μικροπράγματα γιατί "έχουν και μία οικογένεια να ταΐσουν" και είναι και όλοι όσοι προτιμάνε τα μαγκάλια από το να παγώσουν στο ίδιο τους το σπίτι. Υπάρχει το αίτημα της ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ καιρό τώρα και όχι απλά σαν λέξη για να φανούμε περήφανοι σαν λαός μόνο, αλλά και για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Ίσως είναι και κάτι που κάποιες φορές κρατάει ζωντανή την ελπίδα πως μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα και να ζήσουμε χωρίς την αλυσίδα να σφίγγει τον λαιμό μας.
Το 2014 είναι η χρονιά που θα είναι η πιο δύσκολη από όλες τις άλλες, αλλά μπορεί και αυτή που η ελπίδα θα γίνει πράξη και απ 'την άμυνα θα περάσουμε στην επίθεση. Όπως και να 'χει το ζήτημα είναι να μην αφεθούμε στη μιζέρια τους, να παλέψουμε για αξίες και ιδανικά που καλλιεργήθηκαν σε έναν λαό που ποτέ δεν το έβαλε κάτω. Αν αντιλαμβανόμαστε την ευκαιρία που μας δίνεται, είναι καθήκον μας να ζήσουμε αλλιώς και είναι καθήκον του καθένα από εμάς να παλέψουμε για το διπλανό μας και να διεκδικήσουμε κάτι διαφορετικό. Να μη γίνουμε αυτοί που συνήθισαν στη σαπίλα και την απαξίωση της ίδιας τους της ζωής, να γίνουμε το καινούργιο, να γίνουμε ένα μαζικό ρεύμα της κοινωνίας που θα αγωνιστεί για το δικαίωμα σε μία καλύτερη ζωή με ιδανικά, αξίες, δικαιοσύνη και "πραγματικά" δικαιώματα.
Η αξιοπρέπεια είναι το όπλο μας για μία άλλη Ελλάδα που θα μας χωράει όλους, χωρίς να διώχνει κάποιους και να "αυτοκτονεί" κάποιους άλλους, χωρίς να κερνάει wi-fi και να τσιγκουνεύεται δουλειές και συντάξεις. Να μην ξεχάσουμε την αξιοπρέπειά μας, να μην ξεχάσουμε τη ζωή μας και να αντιληφθούμε ότι πρέπει να απαντήσουμε στον πόλεμο που μας κήρυξαν. Οφείλουμε να παλέψουμε για την καλύτερη μέρα του διπλανού μας και οφείλουμε να ζήσουμε μαζί του και όχι ο καθένας μόνος του. Μπορεί να είναι πολλοί αλλά είμαστε περισσότεροι και έχουμε το δίκιο με το μέρος μας.
Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.
[…]
Μονάχα με μια φλογερή υπομονή
θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.
(αργοπεθαίνει όποιος, Pablo Neruda)
Φαίνεται ίσως λίγο, αλλά είναι πολύ και είναι πολύ γιατί κάποιοι ακόμα δεν έχουν μάθει στην ευκολία, γιατί ενώ κάποιοι ζητιανεύουν στην Ευρώπη και τη Γερμανία για περισσότερη φτώχεια των λίγων και περισσότερο πλούτο των πολλών, κάποιοι άλλοι παλεύουν με τον άλλο τους εαυτό για να μην παραδοθούν στην ευκολία της στιγμής, παλεύουν για να ζήσουν με αξιοπρέπεια και όταν αλλάξουν τα πράγματα να μπορούν να κοιταχτούν στον καθρέφτη.
Είναι όλοι εκείνοι που ψάχνουν φαΐ στα σκουπίδια γιατί κανείς δε φρόντισε να έχουν φαΐ να τους περιμένει σπίτι (αν υπάρχει και αυτό), είναι όλοι εκείνοι που λόγω ηλικίας και πετσοκομμένης σύνταξης αναγκάζονται να πουλάνε μικροπράγματα γιατί "έχουν και μία οικογένεια να ταΐσουν" και είναι και όλοι όσοι προτιμάνε τα μαγκάλια από το να παγώσουν στο ίδιο τους το σπίτι. Υπάρχει το αίτημα της ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ καιρό τώρα και όχι απλά σαν λέξη για να φανούμε περήφανοι σαν λαός μόνο, αλλά και για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Ίσως είναι και κάτι που κάποιες φορές κρατάει ζωντανή την ελπίδα πως μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα και να ζήσουμε χωρίς την αλυσίδα να σφίγγει τον λαιμό μας.
Το 2014 είναι η χρονιά που θα είναι η πιο δύσκολη από όλες τις άλλες, αλλά μπορεί και αυτή που η ελπίδα θα γίνει πράξη και απ 'την άμυνα θα περάσουμε στην επίθεση. Όπως και να 'χει το ζήτημα είναι να μην αφεθούμε στη μιζέρια τους, να παλέψουμε για αξίες και ιδανικά που καλλιεργήθηκαν σε έναν λαό που ποτέ δεν το έβαλε κάτω. Αν αντιλαμβανόμαστε την ευκαιρία που μας δίνεται, είναι καθήκον μας να ζήσουμε αλλιώς και είναι καθήκον του καθένα από εμάς να παλέψουμε για το διπλανό μας και να διεκδικήσουμε κάτι διαφορετικό. Να μη γίνουμε αυτοί που συνήθισαν στη σαπίλα και την απαξίωση της ίδιας τους της ζωής, να γίνουμε το καινούργιο, να γίνουμε ένα μαζικό ρεύμα της κοινωνίας που θα αγωνιστεί για το δικαίωμα σε μία καλύτερη ζωή με ιδανικά, αξίες, δικαιοσύνη και "πραγματικά" δικαιώματα.
Η αξιοπρέπεια είναι το όπλο μας για μία άλλη Ελλάδα που θα μας χωράει όλους, χωρίς να διώχνει κάποιους και να "αυτοκτονεί" κάποιους άλλους, χωρίς να κερνάει wi-fi και να τσιγκουνεύεται δουλειές και συντάξεις. Να μην ξεχάσουμε την αξιοπρέπειά μας, να μην ξεχάσουμε τη ζωή μας και να αντιληφθούμε ότι πρέπει να απαντήσουμε στον πόλεμο που μας κήρυξαν. Οφείλουμε να παλέψουμε για την καλύτερη μέρα του διπλανού μας και οφείλουμε να ζήσουμε μαζί του και όχι ο καθένας μόνος του. Μπορεί να είναι πολλοί αλλά είμαστε περισσότεροι και έχουμε το δίκιο με το μέρος μας.
Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.
[…]
Μονάχα με μια φλογερή υπομονή
θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.
(αργοπεθαίνει όποιος, Pablo Neruda)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου