Ποιος τολμάει να σιωπήσει και δεν μιλά; Ποιος δεν νιώθει την
απελπισία, τη μιζέρια και την αδικία; Ποιος ονειρεύεται παραπάνω απ' το
«κανονικό»; Ποιος ανοίγει πόρτες μεσ΄ στο βράδυ; Ποιος μας ζητάει να
χαμηλώσουμε τα φτερά; Ποιος και πού; Πότε και γιατί; Πότε θα' ναι ο χρόνος ο
σωστός και εμείς έτοιμοι; Γιατί κρατάμε την αναπνοή μας;
Αναλωνόμαστε. Κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε γαμημένη στιγμή. Κοιτάμε και δεν βλέπουμε, μιλάμε και δεν λέμε τίποτα. Τίποτα απολύτως. Ρωτάμε από συνήθεια, τα ίδια και τα ίδια... Κάθε γαμημένη μέρα τα ίδια και τα ίδια. Μην μας ξενίζει... Γαμημένη είναι, γόνιμη δεν είναι όμως. Βρισκόμαστε στα κοινά, στα δικά μας, τραβιόμαστε, σερνόμαστε. Έχουμε να πούμε πολλά, λέμε (!). Πότε δεν θα μπορέσουμε. Ίσως τα έχουμε ξαναπεί, ίσως τα έχουν ξαναπεί άλλοι, κάπου κάποτε... Αλλά εκεί εμείς. Εμμονικά, επιμένουμε να σχεδιάζουμε. Τι σχεδιάζουμε; Όλο πλάνα μαγικά.
Βιαζόμαστε. Κάποιοι θέλουμε κυβέρνηση του λαού και ονειρευόμαστε ανατροπές και πραγματική Δημοκρατία. Κάποιοι άλλοι θέλουνε κυβέρνηση της αριστεράς και αλλαγές... Τους βλέπω κάθε μέρα. Κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους και νομίζουν πως μπορούν κι εμάς. Λένε να μην βιαζόμαστε... Πολιτικά ρεύματα με έντονο το πατριωτικό συναίσθημα δεν χωράνε εδώ. Πάμε για άλλα πράγματα θα σου πουν. Θα συζητήσουμε και θα τα βρούμε όλα. Υπομονή να κάνεις, μεσημέρι θα είναι και θα αλλάξουν όλα... Ούτε που θα το καταλάβεις. Μην βιάζεσαι, όλα θα αλλάξουν!
Κοροϊδευόμαστε. Έχουμε δουλειές πολλές. Δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε και πολλά. Μάλλον δεν καταλαβαίνουμε τι πρέπει να κάνουμε... Αλλά όχι, αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Τώρα έχουμε όργανα και διαδικασίες. Αν θες επιτροπές έναν σωρό. Για σωματεία, συλλόγους και παρατάξεις μην ρωτάς ούτε καν... Όλα κινούνται. Άνθρωπος και κίνημα. Γειτονιά και αντίσταση. Χώροι εργασίας και έντονη η ταξική πάλη... Ιδεολογικός προσανατολισμός και στρατηγικοί στόχοι. Ένα αδυσώπητο Λαϊκό ποτάμι έτοιμο να τους πνίξει. Συναντήθηκαν επιτέλους τα ρυάκια...
Πνιγόμαστε. Εδώ είμαστε πάλι! Επιστρέψαμε. Ξέσπασαν τόσα και τόσα κινήματα, εξεγέρσεις και επαναστάσεις. Και βρισκόμαστε να μετράμε πάλι τα ίδια... Γι' αυτά λέω που έθεσαν τότε οι Γάλλοι το 1789 (ελευθερία, ισότητα και μετά από λίγο αδελφοσύνη). Βερσαλλίες, Παρίσι και Βαστίλη. Παντεσπάνι που δεν φάγανε οι εργάτες, το ξέρασαν σε κάθε πουτάνα πολυτελείας. Οι εργάτες, που μετά από λίγο σε όλη την γη δείξανε πως ο χρόνος και ο τόπος είναι για μας. Κοκκίνισαν την γη. Θάψανε το μαύρο στον μισό πλανήτη. Καρφώσανε τα λάβαρά τους στην καρδιά του πιο αποκρουστικού, απαίσιου και τερατώδους που γέννησε αυτό το σύστημα.
Ζυγιζόμαστε. Κουβαλάμε ένα πολύ βαρύ ιστορικό φορτίο. Ζούμε σε μια χώρα που έχει κουνήσει βουνά, που ρίζωσε σε βράχια, που χάρισε απλόχερα τον λόγο και ότι τον περιβάλλει. Ας βάλουμε τον πήχη πιο ψηλά! Σαν στόχο να έχουμε το να μείνουμε ζωντανοί, ψυχικά και σωματικά υγιείς, και πάνω απ' όλα αξιοπρεπείς. Αλλά ας βρούμε και όραμα. Πάει η Βαστίλη, στην ιστορία μένει ο Οκτώβρης του ‘17, η πρώτη Οκτώβρη του ‘49 έδωσε ό,τι είχε να δώσει, η πρώτη Γενάρη ‘59 ήταν νικηφόρα, η ενάτη του Οκτώβρη του ‘67 μας πόνεσε τόσο όσο μας πόνεσε τότε που στο φαράγγι του Φάγγου στις 15 Ιούνη του ‘45 τον ανάγκασαν να μας αφήσει.
Ατσαλωνόμαστε. Εκείνες οι μέρες του Φλεβάρη του ‘45 είναι κάτι το φοβερό για μένα. Δεν μπορώ να το χωνέψω με τίποτα. Παλικάρια που περάσανε από κάμπους και βουνά, που λευτέρωσαν κάθε σπιθαμή αυτού του τόπου. Πολεμιστές ονειρικοί, αντάρτες, επαναστάτες, σύντροφοι, νικητές να αναγκάζονται να παρατάνε τα όπλα, το δίκιο, την υπόθεση της λευτεριάς του λαού. Δεν τους άφησαν να τελειώσουν ό,τι ξεκίνησαν... Καθημερινοί άνθρωποι σαν κι εμάς ήταν. Σαν εσένα και εμένα, που όμως νίκησαν τον φόβο.
Γι' αυτούς εγώ θα μείνω. Για κανέναν άλλον. Γι' αυτούς και την υπόθεση του λαού. Έχουν νικήσει ήδη αυτοί, εμείς θα το βροντοφωνάξουμε!
Επειδή το συνηθίζω θα κλείσω με τους στίχους του ποιητή Ναζίμ Χικμέτ:
Αναλωνόμαστε. Κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε γαμημένη στιγμή. Κοιτάμε και δεν βλέπουμε, μιλάμε και δεν λέμε τίποτα. Τίποτα απολύτως. Ρωτάμε από συνήθεια, τα ίδια και τα ίδια... Κάθε γαμημένη μέρα τα ίδια και τα ίδια. Μην μας ξενίζει... Γαμημένη είναι, γόνιμη δεν είναι όμως. Βρισκόμαστε στα κοινά, στα δικά μας, τραβιόμαστε, σερνόμαστε. Έχουμε να πούμε πολλά, λέμε (!). Πότε δεν θα μπορέσουμε. Ίσως τα έχουμε ξαναπεί, ίσως τα έχουν ξαναπεί άλλοι, κάπου κάποτε... Αλλά εκεί εμείς. Εμμονικά, επιμένουμε να σχεδιάζουμε. Τι σχεδιάζουμε; Όλο πλάνα μαγικά.
Βιαζόμαστε. Κάποιοι θέλουμε κυβέρνηση του λαού και ονειρευόμαστε ανατροπές και πραγματική Δημοκρατία. Κάποιοι άλλοι θέλουνε κυβέρνηση της αριστεράς και αλλαγές... Τους βλέπω κάθε μέρα. Κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους και νομίζουν πως μπορούν κι εμάς. Λένε να μην βιαζόμαστε... Πολιτικά ρεύματα με έντονο το πατριωτικό συναίσθημα δεν χωράνε εδώ. Πάμε για άλλα πράγματα θα σου πουν. Θα συζητήσουμε και θα τα βρούμε όλα. Υπομονή να κάνεις, μεσημέρι θα είναι και θα αλλάξουν όλα... Ούτε που θα το καταλάβεις. Μην βιάζεσαι, όλα θα αλλάξουν!
Κοροϊδευόμαστε. Έχουμε δουλειές πολλές. Δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε και πολλά. Μάλλον δεν καταλαβαίνουμε τι πρέπει να κάνουμε... Αλλά όχι, αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Τώρα έχουμε όργανα και διαδικασίες. Αν θες επιτροπές έναν σωρό. Για σωματεία, συλλόγους και παρατάξεις μην ρωτάς ούτε καν... Όλα κινούνται. Άνθρωπος και κίνημα. Γειτονιά και αντίσταση. Χώροι εργασίας και έντονη η ταξική πάλη... Ιδεολογικός προσανατολισμός και στρατηγικοί στόχοι. Ένα αδυσώπητο Λαϊκό ποτάμι έτοιμο να τους πνίξει. Συναντήθηκαν επιτέλους τα ρυάκια...
Πνιγόμαστε. Εδώ είμαστε πάλι! Επιστρέψαμε. Ξέσπασαν τόσα και τόσα κινήματα, εξεγέρσεις και επαναστάσεις. Και βρισκόμαστε να μετράμε πάλι τα ίδια... Γι' αυτά λέω που έθεσαν τότε οι Γάλλοι το 1789 (ελευθερία, ισότητα και μετά από λίγο αδελφοσύνη). Βερσαλλίες, Παρίσι και Βαστίλη. Παντεσπάνι που δεν φάγανε οι εργάτες, το ξέρασαν σε κάθε πουτάνα πολυτελείας. Οι εργάτες, που μετά από λίγο σε όλη την γη δείξανε πως ο χρόνος και ο τόπος είναι για μας. Κοκκίνισαν την γη. Θάψανε το μαύρο στον μισό πλανήτη. Καρφώσανε τα λάβαρά τους στην καρδιά του πιο αποκρουστικού, απαίσιου και τερατώδους που γέννησε αυτό το σύστημα.
Ζυγιζόμαστε. Κουβαλάμε ένα πολύ βαρύ ιστορικό φορτίο. Ζούμε σε μια χώρα που έχει κουνήσει βουνά, που ρίζωσε σε βράχια, που χάρισε απλόχερα τον λόγο και ότι τον περιβάλλει. Ας βάλουμε τον πήχη πιο ψηλά! Σαν στόχο να έχουμε το να μείνουμε ζωντανοί, ψυχικά και σωματικά υγιείς, και πάνω απ' όλα αξιοπρεπείς. Αλλά ας βρούμε και όραμα. Πάει η Βαστίλη, στην ιστορία μένει ο Οκτώβρης του ‘17, η πρώτη Οκτώβρη του ‘49 έδωσε ό,τι είχε να δώσει, η πρώτη Γενάρη ‘59 ήταν νικηφόρα, η ενάτη του Οκτώβρη του ‘67 μας πόνεσε τόσο όσο μας πόνεσε τότε που στο φαράγγι του Φάγγου στις 15 Ιούνη του ‘45 τον ανάγκασαν να μας αφήσει.
Ατσαλωνόμαστε. Εκείνες οι μέρες του Φλεβάρη του ‘45 είναι κάτι το φοβερό για μένα. Δεν μπορώ να το χωνέψω με τίποτα. Παλικάρια που περάσανε από κάμπους και βουνά, που λευτέρωσαν κάθε σπιθαμή αυτού του τόπου. Πολεμιστές ονειρικοί, αντάρτες, επαναστάτες, σύντροφοι, νικητές να αναγκάζονται να παρατάνε τα όπλα, το δίκιο, την υπόθεση της λευτεριάς του λαού. Δεν τους άφησαν να τελειώσουν ό,τι ξεκίνησαν... Καθημερινοί άνθρωποι σαν κι εμάς ήταν. Σαν εσένα και εμένα, που όμως νίκησαν τον φόβο.
Γι' αυτούς εγώ θα μείνω. Για κανέναν άλλον. Γι' αυτούς και την υπόθεση του λαού. Έχουν νικήσει ήδη αυτοί, εμείς θα το βροντοφωνάξουμε!
Επειδή το συνηθίζω θα κλείσω με τους στίχους του ποιητή Ναζίμ Χικμέτ:
Ἡ ζωὴ
δὲν εἶναι παῖξε-γέλασε
Πρέπει νὰ τήνε πάρεις σοβαρά,
Ὅπως, νὰ ποῦμε, κάνει ὁ σκίουρος,
Δίχως ἀπ᾿ ὄξω ἢ ἀπὸ πέρα νὰ προσμένεις τίποτα.
Δὲ θά ῾χεις ἄλλο πάρεξ μονάχα νὰ ζεῖς.
Τὶς πιὸ ὄμορφες μέρες μας δὲν τὶς ζήσαμε ἀκόμα
Κι ἂχ ὅ,τι πιὸ ὄμορφο θά ῾θελα νὰ σοῦ πῶ
Δὲ στό ῾πα ἀκόμα.
Το Μαξούμ...
Πρέπει νὰ τήνε πάρεις σοβαρά,
Ὅπως, νὰ ποῦμε, κάνει ὁ σκίουρος,
Δίχως ἀπ᾿ ὄξω ἢ ἀπὸ πέρα νὰ προσμένεις τίποτα.
Δὲ θά ῾χεις ἄλλο πάρεξ μονάχα νὰ ζεῖς.
Τὶς πιὸ ὄμορφες μέρες μας δὲν τὶς ζήσαμε ἀκόμα
Κι ἂχ ὅ,τι πιὸ ὄμορφο θά ῾θελα νὰ σοῦ πῶ
Δὲ στό ῾πα ἀκόμα.
Το Μαξούμ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου