Μετά την επίσημη πρεμιέρα του στο πλαίσιο του 16ου Φεστιβάλ
Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, το νέο ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου «Η
Νονά»( Ελλάδα. 2014. Διάρκεια: 105΄), προβάλλεται
πλέον στους Κινηματογράφους. Στα Χανιά το ντοκιμαντερ προβάλλεται από την
Μηνιαία Εφημερίδα «Πυξίδα της Πόλης» στα πλαίσια της κινηματογραφικής λέσχης
«cine-Ιστορίες».
Η προβολή θα γίνει την Κυριακή 6 Απριλίου στις 8:00μμ στον κινηματογράφο ΑΤΤΙΚΟΝ.
Το ντοκιμαντέρ «Η Νονά», αποτελεί μία αναλυτική και τεκμηριωμένη άποψη για την εξέλιξη της καγκελάριου Άνγκελα Μέρκελ, εις βάρος των πολιτικών της αντιπάλων αλλά και την καταδυνάστευσης των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου. Η ταινία, αντλεί τον τίτλο της από το ομώνυμο βιβλίο της Γερμανίδας συγγραφέως Γκέρτρουντ Χέλερ και εξιστορεί τους μηχανισμούς με τους οποίους η Μέρκελ - αυτή είναι η Νονά - κατάφερε να κατακτήσει την Ευρώπη, αδιαφορώντας για τις παράπλευρες συνέπειες, όπως οι αυτοκτονίες στις χώρες του Νότου.
Το ντοκιμαντέρ «Η Νονά», καταφέρνει μέσα από ένα σφιχτοδεμένο μοντάζ και με τη μουσική επένδυση των Active Member και Νίκου Ξύδη, να παρουσιάσει αναλυτικά την πολιτική διαδρομή της καγκελάριου Άνγκελα Μέρκελ. Χωρίς να αποσιωπά τις ευθύνες των πολιτικών, των τραπεζών, αλλά κυρίως των κυβερνήσεων τα τελευταία δέκα χρόνια τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία και την Ιρλανδία - χώρες που έγιναν γνωστές και με το ακρωνύμιο PIGS ή PIIGS (Portugal, Italy, Ireland, Greece, Spain) - το ντοκιμαντέρ δείχνει με ποιον τρόπο η Μέρκελ, εκμεταλλευόμενη πρόσωπα και καταστάσεις, έφτασε στην κορυφή της γερμανικής πολιτικής σκηνής και κατά συνέπεια και της ευρωπαϊκής.
Σε συνέντευξη του για τους στόχους της ταινίας ο Στέλιος Κούλογλου σημείωνε :
«Όπως σε όλες τις ταινίες μου, να μιλήσω για την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Δεν με ενδιαφέρει να κάνω αφηρημένη τέχνη, αλλά να απευθυνθώ στον κόσμο, να τον κινητοποιήσω, προσφέροντας συγχρόνως και ψυχαγωγία. Και έχω μεγάλες προσδοκίες να προβληθεί και στην Ευρώπη.
Ο φόβος και η ενοχή είναι εργαλείο κοινωνικής υποταγής. Είναι πολύ διαφωτιστικά όσα λέει η Ναόμι Κλάιν στην ταινία. Ήθελα λοιπόν, απευθυνόμενος σε Έλληνες και Ευρωπαίους, να τους πω να σκεφτούν, να φοβούνται λιγότερο, να μην αισθάνονται ενοχικά. Γι' αυτό και πιάνω το ζήτημα των αυτοκτονιών, μέσα από τις Λευκές Χήρες: είναι ένα σωματείο που έφτιαξαν στην Ιταλία οι γυναίκες εκείνων που αυτοκτόνησαν για οικονομικούς λόγους. Στήνω μια παράλληλη διήγηση χρησιμοποιώντας αποσπάσματα από το έργο «Μια κανονική μέρα», το οποίο παίζεται στην Αθήνα, μια από τις καλύτερες φετινές θεατρικές παραστάσεις με το ίδιο θέμα: τις αυτοκτονίες (κείμενο Κατερίνα Γιαννάκου, σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη). Στο τέλος, η πρωταγωνίστρια λέει: «θα ήθελα ο άντρας μου να πεθάνει από ζάχαρο, όχι από ντροπή».
ΚΡΙΤΙΚΗ
Με γλαφυρή αφήγηση και εύστοχες δόσεις χιούμορ (ο κωμικός Ράινερ Κρόνερτ μιμείται καυστικά τη Μέρκελ ), οι τηλεοπτικής λογικής εικόνες του Κούλογλου βρίσκουν τελικά τον -εύκολο- στόχο τους και περνούν το μήνυμά τους, επιβεβαιώνοντας την πείρα του δημιουργού τους στο ρεπορταζιακό σινεμά τεκμηρίωσης.
Συνεχίζοντας να ερευνά τις διαπλεκόμενες αιτίες της σύγχρονης οικονομικής κρίσης, ο γνωστός ρεπόρτερ-ντοκιμαντερίστας Στέλιος Κούλογλου επιστρέφει στη λογική του «Oligarchy» (2012 ), εστιάζοντας αυτήν τη φορά το φακό του στο πρόσωπο της Άγκελα Μέρκελ. Εμπνευσμένη από το ομότιτλο βιβλίο της Γερμανίδας δημοσιογράφου Γκέρτρουντ Χέλερ, η «Νονά» του περιγράφει πώς η άχρωμη και άοσμη φυσικός από την άλλη μεριά του Τείχους κατάφερε με μακιαβελικούς χειρισμούς και μαφιόζικες πρακτικές να κατακτήσει ολόκληρη την Ευρώπη και να γίνει η βασική υπεύθυνη της παρούσας πολιτικοκοινωνικής κατάστασής της.
Η σκέψη μοιάζει στη βάση της λιγάκι αφελής (η πολιτική ως προϊόν της θέλησης ενός ανθρώπου ή αντικρουόμενων ταξικών συμφερόντων; ) και μονόπλευρη, όμως η μεθοδολογική ανάλυση του Κούλογλου και οι απόψεις του δημοσιογράφου Χάραλντ Σούμαν, του κοινωνιολόγου Ούλριχ Μπεκ, αλλά και της γνωστής ακτιβίστριας και συγγραφέα Ναόμι Κλάιν («Το δόγμα του σοκ» ), ανάμεσα σε άλλους, προχωρούν βαθύτερα από τη γαργαλιστική επιφάνεια και υποστηρίζουν πειστικά τη σχέση της Γερμανίδας καγκελαρίου με την οικονομική ολιγαρχία της πατρίδας της και το στήσιμο της επιχείρησης διάσωσης του ασύδοτου ευρωπαϊκού Νότου, το οποίο δεν ήταν παρά η επιχείρηση διάσωσης των προβληματικών τραπεζικών κολοσσών του Βορρά. Με γλαφυρή αφήγηση και εύστοχες δόσεις χιούμορ (ο κωμικός Ράινερ Κρόνερτ μιμείται καυστικά τη Μέρκελ ), οι τηλεοπτικής λογικής εικόνες του Κούλογλου βρίσκουν τελικά τον -εύκολο- στόχο τους και περνούν το μήνυμά τους, επιβεβαιώνοντας την πείρα του δημιουργού τους στο ρεπορταζιακό σινεμά τεκμηρίωσης.
Η προβολή θα γίνει την Κυριακή 6 Απριλίου στις 8:00μμ στον κινηματογράφο ΑΤΤΙΚΟΝ.
Το ντοκιμαντέρ «Η Νονά», αποτελεί μία αναλυτική και τεκμηριωμένη άποψη για την εξέλιξη της καγκελάριου Άνγκελα Μέρκελ, εις βάρος των πολιτικών της αντιπάλων αλλά και την καταδυνάστευσης των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου. Η ταινία, αντλεί τον τίτλο της από το ομώνυμο βιβλίο της Γερμανίδας συγγραφέως Γκέρτρουντ Χέλερ και εξιστορεί τους μηχανισμούς με τους οποίους η Μέρκελ - αυτή είναι η Νονά - κατάφερε να κατακτήσει την Ευρώπη, αδιαφορώντας για τις παράπλευρες συνέπειες, όπως οι αυτοκτονίες στις χώρες του Νότου.
Το ντοκιμαντέρ «Η Νονά», καταφέρνει μέσα από ένα σφιχτοδεμένο μοντάζ και με τη μουσική επένδυση των Active Member και Νίκου Ξύδη, να παρουσιάσει αναλυτικά την πολιτική διαδρομή της καγκελάριου Άνγκελα Μέρκελ. Χωρίς να αποσιωπά τις ευθύνες των πολιτικών, των τραπεζών, αλλά κυρίως των κυβερνήσεων τα τελευταία δέκα χρόνια τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία και την Ιρλανδία - χώρες που έγιναν γνωστές και με το ακρωνύμιο PIGS ή PIIGS (Portugal, Italy, Ireland, Greece, Spain) - το ντοκιμαντέρ δείχνει με ποιον τρόπο η Μέρκελ, εκμεταλλευόμενη πρόσωπα και καταστάσεις, έφτασε στην κορυφή της γερμανικής πολιτικής σκηνής και κατά συνέπεια και της ευρωπαϊκής.
Σε συνέντευξη του για τους στόχους της ταινίας ο Στέλιος Κούλογλου σημείωνε :
«Όπως σε όλες τις ταινίες μου, να μιλήσω για την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Δεν με ενδιαφέρει να κάνω αφηρημένη τέχνη, αλλά να απευθυνθώ στον κόσμο, να τον κινητοποιήσω, προσφέροντας συγχρόνως και ψυχαγωγία. Και έχω μεγάλες προσδοκίες να προβληθεί και στην Ευρώπη.
Ο φόβος και η ενοχή είναι εργαλείο κοινωνικής υποταγής. Είναι πολύ διαφωτιστικά όσα λέει η Ναόμι Κλάιν στην ταινία. Ήθελα λοιπόν, απευθυνόμενος σε Έλληνες και Ευρωπαίους, να τους πω να σκεφτούν, να φοβούνται λιγότερο, να μην αισθάνονται ενοχικά. Γι' αυτό και πιάνω το ζήτημα των αυτοκτονιών, μέσα από τις Λευκές Χήρες: είναι ένα σωματείο που έφτιαξαν στην Ιταλία οι γυναίκες εκείνων που αυτοκτόνησαν για οικονομικούς λόγους. Στήνω μια παράλληλη διήγηση χρησιμοποιώντας αποσπάσματα από το έργο «Μια κανονική μέρα», το οποίο παίζεται στην Αθήνα, μια από τις καλύτερες φετινές θεατρικές παραστάσεις με το ίδιο θέμα: τις αυτοκτονίες (κείμενο Κατερίνα Γιαννάκου, σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη). Στο τέλος, η πρωταγωνίστρια λέει: «θα ήθελα ο άντρας μου να πεθάνει από ζάχαρο, όχι από ντροπή».
ΚΡΙΤΙΚΗ
Με γλαφυρή αφήγηση και εύστοχες δόσεις χιούμορ (ο κωμικός Ράινερ Κρόνερτ μιμείται καυστικά τη Μέρκελ ), οι τηλεοπτικής λογικής εικόνες του Κούλογλου βρίσκουν τελικά τον -εύκολο- στόχο τους και περνούν το μήνυμά τους, επιβεβαιώνοντας την πείρα του δημιουργού τους στο ρεπορταζιακό σινεμά τεκμηρίωσης.
Συνεχίζοντας να ερευνά τις διαπλεκόμενες αιτίες της σύγχρονης οικονομικής κρίσης, ο γνωστός ρεπόρτερ-ντοκιμαντερίστας Στέλιος Κούλογλου επιστρέφει στη λογική του «Oligarchy» (2012 ), εστιάζοντας αυτήν τη φορά το φακό του στο πρόσωπο της Άγκελα Μέρκελ. Εμπνευσμένη από το ομότιτλο βιβλίο της Γερμανίδας δημοσιογράφου Γκέρτρουντ Χέλερ, η «Νονά» του περιγράφει πώς η άχρωμη και άοσμη φυσικός από την άλλη μεριά του Τείχους κατάφερε με μακιαβελικούς χειρισμούς και μαφιόζικες πρακτικές να κατακτήσει ολόκληρη την Ευρώπη και να γίνει η βασική υπεύθυνη της παρούσας πολιτικοκοινωνικής κατάστασής της.
Η σκέψη μοιάζει στη βάση της λιγάκι αφελής (η πολιτική ως προϊόν της θέλησης ενός ανθρώπου ή αντικρουόμενων ταξικών συμφερόντων; ) και μονόπλευρη, όμως η μεθοδολογική ανάλυση του Κούλογλου και οι απόψεις του δημοσιογράφου Χάραλντ Σούμαν, του κοινωνιολόγου Ούλριχ Μπεκ, αλλά και της γνωστής ακτιβίστριας και συγγραφέα Ναόμι Κλάιν («Το δόγμα του σοκ» ), ανάμεσα σε άλλους, προχωρούν βαθύτερα από τη γαργαλιστική επιφάνεια και υποστηρίζουν πειστικά τη σχέση της Γερμανίδας καγκελαρίου με την οικονομική ολιγαρχία της πατρίδας της και το στήσιμο της επιχείρησης διάσωσης του ασύδοτου ευρωπαϊκού Νότου, το οποίο δεν ήταν παρά η επιχείρηση διάσωσης των προβληματικών τραπεζικών κολοσσών του Βορρά. Με γλαφυρή αφήγηση και εύστοχες δόσεις χιούμορ (ο κωμικός Ράινερ Κρόνερτ μιμείται καυστικά τη Μέρκελ ), οι τηλεοπτικής λογικής εικόνες του Κούλογλου βρίσκουν τελικά τον -εύκολο- στόχο τους και περνούν το μήνυμά τους, επιβεβαιώνοντας την πείρα του δημιουργού τους στο ρεπορταζιακό σινεμά τεκμηρίωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου